Warszawskie Autobusy Najpiękniejsze Fotografie autor Włodzimierz Winek
Jak wiecie do autobusów mam szczególny stosunek. Kocham je od najmłodszych lat. Towarzyszyły mi zawsze i wszędzie. Od najmłodszych lat (moich i mojego brata) jeździliśmy naszymi ulubionymi Chaussonami, w których czuliśmy się jak w domu. Ja młoda dama około siedmiu-ośmiu lat i mój młodszy brat Zbyszek lat cztery, no góra pięć. Była to jedyna nasza samotna wycieczka, na jaką pozwalała mama. Dostawałam butlę z gorącą herbatą, oraz wałówkę, na którą składały się kanapki. Tak uzbrojeni szliśmy na przystanek najczęściej był to plac Dzierżyńskiego, gdzie tato miał przyjechać za jakiś czas. Staliśmy pod pomnikiem, obserwując wszystkie przejeżdżające samochody. Nie było ich dużo w roku 1951. Za to wzbudzaliśmy zainteresowanie przechodniów, bo nie byliśmy zbyt wyrośniętą „brygadą tygrysa”. Po kilkunastu minutach oczekiwania podjeżdżał autobus taty, gramoliliśmy się i jechaliśmy, co najmniej jedną rundkę, która w slangu kierowców nazywała się kursem. Ojciec opowiadał nam o mijanych miejscach, czasami pozostałych kikutach budynków. Warszawa w 1951 r. była bardzo zniszczona a my zupełnie nie rozumieliśmy tłumaczeń, że została zburzona przez złych ludzi, no, bo jak można niszczyć takie piękne domy, palić je i w dodatku pozbawić ludzi mieszkań, wyganiając do obozu w Pruszkowie. Ojciec musiał długo opowiadać historię Warszawy tak byśmy mogli ją w należyty sposób zrozumieć. Jadąc przez Warszawę widzieliśmy gruzy, które leżały przy ulicy, widzieliśmy ludzi, którzy czekali na przystankach a tata opowiadał. Często nasze grono słuchaczy powiększało się o innych nieznajomych, którzy też chcieli dowiedzieć się więcej o historii Warszawy i tego lub tamtego budynku, teraz zniszczonego. A ja byłam taka dumna, że mój tato jest taki mądry i opowiada nam o takich strasznych czasach i wszyscy dookoła słuchają go z wielkim zainteresowaniem.
O warszawskich autobusach o ich historii, o historii powstania taboru autobusowego jest książka, którą dzisiaj otrzymałam kurierem. Piękne wydanie „Warszawskich Autobusów Najpiękniejszych Fotografii” trzymam w ręku. Wiem, że nie jest to książka dla wszystkich, chociaż należy do pięknie i starannie wydanych albumów, które każdy szanujący się warszawianin powinien mieć w swojej bibliotece.
Dla mnie jest ona wspomnieniem dawnych lat, naszego dzieciństwa, wspomnieniem ludzi nazwisk, które słyszałam, mało tego znałam ich, gdyż spotykaliśmy się często z okazji imienin Jana Zielińskiego i Jana Dołowego, Zdzisława Oszczaka czy Kazimierza Korby. Zresztą myśmy tworzyli wielka rodzinę, bowiem dzieciaki wyjeżdżały, co roku na kolonie do Międzywodzia i tam spotykaliśmy się w różnych grupach, ale tworzyliśmy jeden krąg dzieci, których rodzice pracują w tej samej zajezdni a nasi pracowali w Zajezdni Inflancka.
Z Warszawy do Międzywodzia jechało się autobusami całą noc. W ten sposób dziewięć lub dziesięć autobusów transportowało nas na kolonie a starszych na wczasy. Nie zawsze spałam kamiennym snem podczas jazdy, dlatego pamiętam przejazd przez niektóre miasta, szczególnie przez Toruń. Tak się złożyło, że prowadzący nie bardzo znał trasę objazdów w tym mieście i po kilku nawrotach w końcu autobusy się pogubiły. Na szczęście kierowcy byli umówieni na taką ewentualność, ci, którzy trzymali się razem stanęli na jednej z ulic i czekali na innych, po czym kawalkada ruszyła dalej. Podobne wydarzenia miały miejsce raz w Szczecinie Dąbiu a raz w Goleniowie. Najbardziej lubiłam, gdy kawalkadą autobusów dowodził tato. Drogę znał świetnie, gdyż od kilku lat jeździliśmy na kolonię a mama pracowała w kuchni, więc nie tylko jechał zobaczyć się z nami.
Tylko raz, gdy na kolonii zdarzył się okropny wypadek z udziałem mojego brata, ojciec dostał zakaz wyjazdów od swojego dyrektora MPA pana Adolfa Kolbe. Cała Zajezdnia, wszyscy koledzy wiedzieli, że brat został oblany gorącym kapuśniakiem, gdy biegł do kuchni do mamy, a panie kucharki właśnie rozlewały zupę ustawiając talerze na stołach. Jedna z nich nie zauważyła małego, który właśnie wiązał sobie but, a gdy się podniósł, zupa oblała go całego. To był wrzątek, pierwsze talerze z kotła. Nikt jednak nie powiedział o tym ojcu! Zabroniono, i chyba nie należy się dziwić, dlaczego! Co się potem działo każdy dorosły może się domyśleć. Wiem tyle, że kazano mi polecieć natychmiast do mamy, do jej pokoju na piętrze, gdy zobaczyłam Zbyszka znieruchomiałam, cała głowa, plecy i przód to był jeden wielki bąbel, który pan doktor przecinał nożyczkami. Nie wiedziałam, co robić, krzyczeć, płakać, czy zemdleć z wrażenia. Usiadłam na podłodze i zaczęłam cichutko płakać, tak, aby nie wystraszyć Zbysia. Boże, jaki on był dzielny! Siedział i tylko stękał- przez cały tydzień. Przybiegałam, poiłam go wodą, dawałam prawie zimną zupę, ale on wcale a wcale nie chciał jeść. A kto by chciał?
Po dwóch tygodniach dyrektor Kolbe pozwolił ojcu pojechać do Międzywodzia, ale przed wyjazdem przyszedł do niego i opowiedział o wypadku. Tato jakoś to zniósł, dopiero, gdy przyjechał na miejsce zdał sobie sprawę, co się stało. Ale rany były już podgojone, piękna różowa skórka pojawiła się pod zdjętymi bąblami. Na wszelki wypadek ja z grupą byłam na plaży i nikt nie wiedział, w którym miejscu. Nie spieszyłam się na spotkanie z ojcem, bo w końcu nigdy nie wiadomo, czy nie byłabym uwikłana w sprawę. Taki był ten nasz świat MZA a później MPA. Przyjazny i solidarny.
Książka Włodzimierza Winka „Warszawskie Autobusy Najpiękniejsze Fotografie” nie opowiada o takich historiach, które zdarzały się wśród nas.
Opowiada o historii o dziewięćdziesięciopięcioleciu wyjazdu na warszawskie ulice pierwszych regularnie kursujących miejskich autobusów. Pierwsze z nich wyjechały na trasy 29 czerwca 1920 roku. Od tamtej pory zmieniło się wiele, zmieniła się nasza ukochana Warszawa, ale żółto czerwony autobus na stałe wpisał się w historię naszego miasta.
Czy wiecie, że każdego dnia na warszawskie trasy wyjeżdża 1100 autobusów, które obsługują 159 linii? Dodajcie do tego jeszcze linie nocne, których jest 42. Łączna długość obsługiwanych linii to ponad trzy tysiące trzysta kilometrów. Z warszawskich autobusów korzysta cała aglomeracja miejska w skład, której wchodzą trzydzieści dwa miasta oraz gminy, zamieszkałe przez ponad dwa i pół miliona ludzi.
weekendowy wyjazd za miasto, kierowca autobusu mój tato Szczepan Mazanek w drzwiach stoi jego żona Kazimiera
Mój tato był jednym z tych wspaniałych ludzi, którzy obsługiwali mieszkańców. Po Warszawie przejechał swoimi autobusami pięć i pół miliona kilometrów, niezły wynik, prawda? Do końca życia cieszył się z każdego nowego autobusu, z każdego tramwaju a gdy razem jechaliśmy samochodem przez Warszawę w okolicach Bożego Narodzenia, zawsze ze łzami w oczach mówił:
– pięknieje nam ta nasza Warszawa, bardzo pięknieje.
Tak Ojcze, Warszawa zmieniła się. Z zapyziałego miasta powstała wielka aglomeracja miejska, a nerwem jest komunikacja w tym Twoje ukochane autobusy.
Dlatego dzisiaj właśnie, w rocznicę tragicznej śmierci Mojego Brata 22.07.1992 r. oraz dla Ciebie napisałam ten post o pięknej książce pana Włodzimierza Winka wydanej przez Wydawnictwo Read Me „Warszawskie Autobusy Najpiękniejsze Fotografie”, od siebie dodam, że na jednym ze zdjęć jesteś Ty razem z mamą i swoim ulubionym autobusem!
22 lipca 2015 - 20:46
Jadwigo, przepiękna historia! Ileż w niej miłości i szczerości, na którą stać ludzi znających swoją wartość. Bardzo serdeczna opowieść.
22 lipca 2015 - 21:30
Czesiu
poznałam wielowarstwowe smaki życia, od biedy do względnego dobrobytu. Dzisiaj jestem emerytką i doceniam każdy dzień w którym Rodzice uczyli mnie życia. Każde wydarzenie działo się po coś, z każdego wyciągałam wnioski, nie wstydzę się mojej Rodziny, wszyscy byli przyzwoitymi ludźmi a o to teraz jest najtrudniej. Ojciec zawsze powtarzał, pamiętaj masz być przyzwoitym człowiekiem. Dlatego musiałam otrzymywać lekcje muzyki, dlatego chodziliśmy do teatrów Polskiego i Narodowego oraz Teatru Wielkiego. Ojciec powtarzał, pamiętaj człowiek, który kocha muzykę nie może być parszywcem! Ojciec nauczył mnie wielu rzeczy, dlatego jestem z niego dumna. Mama była cały czas przy nas ale miała inne zdania, nauczyła mnie wspaniale gotować, szydełkować, robić na drutach, tylko dzisiaj te moje robótki są takie de mode!
j
22 lipca 2015 - 22:20
Wspaniałe wspomnienia, Jadziu 🙂
Oj, ja się też najeździłam tymi autobusami, choć mój tata nie był kierowcą, więc kiedy jechaliśmy z bratem, musieliśmy być samodzielni 😉
Spokojnej nocy 🙂
23 lipca 2015 - 5:58
Piękny i wzruszający post :)) Pamiętam, kiedyś już wspominałaś o dziecięcej podróży po Warszawie z Tatą.
Ściskam Jadziu :))))
23 lipca 2015 - 7:55
nemezis
każdy ma swoje wspomnienia autobusowe, syn mojej koleżanki tak bardzo kochał autobusy, ze w wieku 6 lat wsiadł do 116 i trzy kursy zrobił a matka w t5ym czasie od zmysłów odchodziła, a on szczęśliwy i uśmiechnięty wrócił na pętle 116 na ul. Konstancińskiej
j
23 lipca 2015 - 7:56
An-Ula
moje wspomnienia są z różnych lat a to dotyczyło też mojego brata, wczoraj minęła 23 rocznica jego śmierci
j
23 lipca 2015 - 9:55
Z Twoich wspomnień powstałaby na pewno piękna książka! Z wielką przyjemnością poczytałabym jeszcze. 🙂
23 lipca 2015 - 10:22
PodróżeJaponia
dziękuje serdecznie, właśnie jest już konspekt książki, pracy ogrom
j
23 lipca 2015 - 10:28
Mam kilka refleksji. Pierwsza złośliwa – a według niektórych wyborców PEWNEJ PARTII „nic się w tym mieście nie zmienia!!”
Druga refleksja – czy to dzisiaj byłoby do pomyślenia, żeby 7-letnie dziecko, asekurujące 4-latka mogło sobie tak łazić samopas po ulicy? A gdyby przyjechał nie tata, tylko inny zły pan?
Czasy były zdecydowanie inne, dziś taki czyn byłby zaraz podciągnięty pod zaniedbanie obowiązków rodzicielskich…
A wtedy tak się uczyło samodzielności, prawda?
23 lipca 2015 - 10:32
Helen
nikomu do głowy nie przyszło, że po wojnie coś się może dzieciom stać! Ponadto nie wolno nam było tylko przechodzić przez jezdnię! Po trzecie szliśmy zawsze na plac Dzierżyńskiego i pod pomnikiem na schodkach czekaliśmy na autobus taty. Mama pewnie z odległości patrzyła na nas jak sobie radzimy, bo w drodze powrotnej czekała na nas w tym samym miejscu. Myślę, ze chodziło im o nasza samodzielność, a swoja drogą ja siedmiolatka i brat czterolatek piękna para dlatego nazwałam nas „brygadą tygrysa”
a poza tym mój Tato mówił, że Warszawa się zmieniła, a tato wiedział co mówi, więc nie daję wiary żadnej partii, żeby nie wiem co mówiła o Warszawie, Tato wiedział najlepiej!
pozdrawiam
j
23 lipca 2015 - 18:29
Podróże autobusami to horror mojego dzieciństwa, więc pozachwycam się cichutko Twoim darem opowiadania…;o)
23 lipca 2015 - 20:28
Gordyjko
przykro mi to usłyszeć, naprawdę, choroba? lokomocyjna? nie wiem nawet jak to jest ale rozumiem
pozdrawiam
j
24 lipca 2015 - 17:16
Rozumiem, dla Ciebie ta książka to skarb i cudowne wspomnienia otoczone emocjami. Ludzie dawniej byli tacy inni, jakby lepsi, bardziej solidni i solidarni niż dzisiaj. Dobrobyt dzisiejszy psuje wielu ludziom charaktery, tak uważam. Masz piękne wspomnienia.
24 lipca 2015 - 17:25
Noti
wczoraj ten post czytałyśmy razem z młodszą wnuczką, wiesz jak pięknie ona reagowała? wydaje mi się, ze należy z młodymi rozmawiać, bardzo dużo im opowiadać, każda historia rodzinna jest skarbem, wiąże się z ich korzeniami na którym młodzi budują swoje wyobrażenia o świecie a także dowiadują się, jak ważni są przodkowie, że jesteśmy na tym świecie bo mieliśmy dziadka babcię, a oni też mieli swoich rodziców, siostry braci wtedy rozumieją więcej, każda z osób które składa się na młodego człowieka ma swoją ciekawą historię i o tym trzeba mówić! Rozmowa jest konieczna daje poczucie bezpieczeństwa!
j
25 lipca 2015 - 10:35
Kiedyś mogliśmy jeździć na wczasy, nawet bezpłatnie, a dziś zwykłego emeryta na to nie stać. na nic nie stać, nawet na kino, czy spektakl teatralny. pozdrawiam serdecznie.
25 lipca 2015 - 13:55
Lotko
mój ojciec pracował a my jako dzieci mogliśmy jeździć na płatne kolonie, matka pracowała w kuchni, więc mogła otaczać nas dodatkową opieką, dzisiaj jako emerytka jadę na wakacje, w kraju, na moją kieszeń, ale trzeba odpocząć, bo inaczej nie można zregenerować organizmu
j
25 lipca 2015 - 17:15
Wzruszyłam się.
Przepięknie to napisałaś Jadwigo.
Słowa mojego najwyższego uznania.
Serdecznie Cię pozdrawiam
25 lipca 2015 - 20:56
Stokrotko
nic nie jest tak piękne jak prawda zawarta w naszych przeżyciach
j
26 lipca 2015 - 15:39
Tak! Bardzo ładnie, Jadziu, to napisałaś. Piękne wspomnienia, też wzruszyłam się czytając. Pozdrawiam:)
26 lipca 2015 - 16:39
ewa777
bardzo dziękuję za miłe słowa
j
27 lipca 2015 - 5:09
Piękne wspomnienia Jadziu. 🙂
27 lipca 2015 - 7:20
Teresa
dziękuję
j
27 lipca 2015 - 17:05
Ta opowieść jest pouczająca.
Ja też jeździłam sama do szkoły.
Serdecznie pozdrawiam:)*
27 lipca 2015 - 19:44
Wzruszyłam się czytając tego posta 🙂 Jadwigo-pięknie to wszystko opisałaś , pozdrawiam Cię serdecznie
27 lipca 2015 - 20:36
Małgosiu z Akacjowego bloga
bardzo dziękuję bardzo chciałam aby właśnie moja opowieść była taka prawdziwa a przez to wzruszająca
pozdrawiam
j
27 lipca 2015 - 20:39
Podróżniczko
dziękuję za wizytę i pozostawiony komentarz
j
29 lipca 2015 - 20:47
Jadwigo-nominowaliśmy Cię do Liebster Blog Award 🙂 Szczegóły tu :
http://akacjowyblog.blogspot.com/2015/07/jagody-lesne-rarytas-lata-liebster-blog.html
pozdrowienia
30 lipca 2015 - 8:43
Małgosia z Akacjowego Bloga
Bardzo serdecznie dziękuję za to wyróżnienie
j