Oficjalna premiera 14 czerwiec 2017 r.

Piknik Olimpijski z mapką dyscyplin

Niniejszym zapraszam wszystkich chętnych na wielką prapremierę książki, która odbędzie się  podczas Pikniku Olimpijskiego! Warszawa Kępa Potocka w godzinach 12.00 – 16.00

Szukajcie przy kortach badmintonowych!

Zapraszam Kępa Potocka Warszawa!

Pozdrawiam

Jadwiga

Summary

Since the early hours of February the 3^rd 1945, the area around the German town of Bleckenstedt, which housed a major Third Reich munitions factory, has seen the front shift from Western to Eastern Europe. The bombs have been dropping for more than twenty hours and all the neighbours were hiding in a concrete shelter – all except for my parents and a German midwife. Feeling certain that something noteworthy was happening, I stepped into this world a few minutes before noon – smoothly and without any complications; my life was starting to look interesting.

After the war, our family had already acquired papers allowing them to move to Canada. However, my father, a UNNRA driver, unexpectedly met his sister Victoria and her husband in one of the camps. She has told him about Warsaw, the uprising, the destruction and that their parents were still alive. This unexpected meeting, that took place in tragic circumstances, changed our plans and helped us make the decision to return to our homeland, Warsaw. This did not happen until 1946.

We moved in with my father’s parents to a 35-foot apartment on Ogrodowa Street. There were no creature comforts – the entire storey shared one bathroom. We were looking for a house, in which we could rebuild at least one, tiny room. Something to finally call our own. Eventually we found such a place in a six-storey apartment building in Wola District. The only thing missing was one wall and a ceiling. Thankfully, the task was made easy with the help of brother Kazimierz, a builder, and grandfather Benedykt, a bricklayer. There in 1948, my brother Zbyszek was born.

Moving house is always difficult for families, especially children who need to adapt, switch schools and make new friends. For me, a new school also meant finding a new music club because I had been playing the mandolin for a few years in the “DKD Koło” children’s band. My two elementary schools had been chosen by my parents; as for my high school, I chose it personally.

After graduation, I applied for the Faculty of Law and Administration at the University of Warsaw, where I studied for a year. I failed the History of State and Law test, having passed the other exams with B’s. Distressed, I found a job and enrolled in extramural studies at the Academy of Physical Education. It turned out to be a success and I graduated in 1972 majoring in Judo as a Trainer 2^nd class.

In 1991, I was heading up the Polish Badminton Association and was the first woman-president in Polish sports. However, before that could happen, I had to jump through a lot of hoops: personal assistant, secretary, junior specialist, senior specialist, all the way to general secretary. I had to learn French – indispensable in fencing – and English, which was the “language of choice” in badminton. In order to learn the latter, I enrolled in Eckersley School of English in Oxford.

The newly-acquired knowledge hasn’t always been my saviour in everyday life. During financially difficult years in sport, when my salary was a mere 700 PLN a month, I was forced to turn to moonlighting and found a part time job at the Służew racing track, where I tended the 1^st floor buffet. I was constantly honing my foreign language skills. Working at the Polish Olympic Foundation as a Vice-President of Marketing, I acquired a British Council scholarship and at 49, I completed a course in Marketing Sports in England. I had to react quickly in emergency situations: i.e. in 1997, when I lost my job overnight, three months later, I was already a manager at Sunset Suits in Warsaw. For two years I had to divide my time between selling suits and heading up a badminton association.

In 2004 I was elected Vice-President of the European Badminton Union. I was the first woman to hold that office in what is considered an English sport, predominantly governed by men. My long-lasting goal had been reached!

I have worked for the sport of Polish badminton from 1977 to 2005 and have led the sport through a rough political and economical transformation. Together with the management team, I have strived to make Polish badminton count and not let the association fail financially. All this, in order to allow our members to succeed and win medals, which would in turn translate into a rise in government funding and sponsorship.

Since 1986 I have held several offices in the European Badminton Union and I have met some wonderful people, who have helped me thoroughly understand the sport. It allowed me to find new and better solutions and integrate some of them into the EBU. Until the end of my career in badminton, I have learned from the greats: Torsten Berg, Gisele Hoffmann, Irene Delvai, Joao Matos, and – above all – my greatest mentor, Tom Bacher.

I cannot claim that all of this was possible without sacrifices. However, sport has given me everything. I have met many wonderful people: sportsmen, activists, businessmen, as well as our political elites. I have visited a lot of countries: Japan, USA, Australia, China and Indonesia and many of them, multiple times. I have taken part in five Olympic Games: Barcelona 1992, Lillehammer 1994, Atlanta 1996, Sydney 2000 and Athens 2004.

Thanks to the path I have chosen, I have finally found what is most important in life – family ties. In 1967 I married my judo trainer, Jan Ślawski, the father of our only daughter Agnieszka and in 1992 I met the man of my life, Andrzej Szalewicz, who has been my loving husband ever since.

Every young person looks for their purpose in life and I have found mine without any clues, favours, help from family or relatives. From a ponytailed girl I have evolved into an experienced sports activist. It has been made possible thanks to my strong will, fortitude, hardiness, as well as a talent for organisation and the faith in my own strengths.

I left the world of sports with the title of Honorary President of the Polish Badminton Association, having earned many awards and medals, such as the Commander’s Cross of the Order of Polonia Restituta and Distinguished Service Award in badminton.

I have been retired for ten years, however, I am not resting on my laurels. I am a housekeeper and a gardener, I love cooking and organizing family meetings. I am also the editor of the Okiem Jadwigi (“Through Jadwiga’s Eyes”) blog, which has had over 1,200,000 visits. For some time I have been an advocate of the EMPORIA Telecom telecommunications company, which focused on promoting telephones for elderly citizens. In addition to that, I lectured at the University of the Third Age and have taken part in numerous social campaigns, such as the Gerontology Congress. I am still curious about the world and love to read books, especially biographies and sports-related titles.

This memoir is aimed at cultivating the memory of people whom I have met in my life. I am grateful to those who helped me win, as well as those who contributed to me losing – they are the ones who made me stronger.

            Warsaw, 2016

Dzisiaj właśnie mija trzy lata mojego blogowania – równo trzy lata temu napisałam pierwszy wpis i zastanawiałam się jak to będzie. Jak jest? Jest mi trudno odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ to wy moi czytelnicy możecie w tej materii wypowiedzieć się szczerze, bez zbędnych kontredansów, bez stwierdzenia well, ot tak po prostu, co wam się nie podoba a o czym lubicie czytać. Jak już pewnie zauważyliście to 1095 dni spędzone w waszym towarzystwie zaowocowało: 340 wpisami, co daje średnio 3 wpisy na tydzień, w 15 kategoriach, z 9.505 komentarzami, które ja nazywam rozmową z wami.  Odsłon bloga było 495 243.  

Wiem, wiem, jedne wpisy są lepsze inne są mniej udane, tak jak to w życiu bywa. Wszystko zależy od nastroju, od tego, o czym chce się napisać, ile w związku z tym książek trzeba przeczytać i jak podać temat, aby był strawny a może i nawet ociupinkę interesujący. Bardzo często piszę o kulisach sportu o tym jak buduje się związek sportowy, jak pracujemy z zawodnikami, ile trudu i pracy trzeba włożyć, aby w końcu wysłać ekipę na Igrzyska Olimpijskie, ale piszę też o rodzinie, moich wspomnieniach z lat dziecięcych wspomnieniach ze szkoły i studiów. Często wracam do tematu Warszawa – moje miasto. Warszawa moje wspomnienia, Warszawa moje smaki. Dlaczego? Bo Warszawa warta jest tego, aby o niej pisać. Tyle mitów ukuto na temat Warszawy i jej mieszkańców, dlatego pokazuję moje ukochane miasto w ciepłym świetle moich wspomnień tych trudnych i tych, o których niedługo będziemy czytać w annałach w archiwach w książkach pod ogólnym tytułem „Varsaviana”. Czasami się zastanawiam czy moje pisanie nie jest zbyt wielotematyczne. Odwiedzam wasze blogi, czytam uważnie, szukam inspiracji dla siebie, pokazuje mój świat, w którym wiele lat przeżyłam. Świat mężczyzn walczących o pierwszeństwo, gdzie fakt bycia kobietą nie dawał jej żadnych przywilejów, wręcz przeciwnie. Musiałaś być osobowością, silną kobietą z charakterem, która uczyła się w przyśpieszonym tempie jak można w tym świecie zmajoryzowanym przez mężczyzn znaleźć miejsce dla siebie, swojej pasji, promocji nowo powstałego polskiego związku sportowego – mowa oczywiście o badmintonie. A przecież równorzędnym było życie prywatne, rodzina, dzieci, w końcu wnuki, które obserwowały babcię pracującą również w najtrudniejszym związku sportowym – lekkiej atletyce.  Świat, w którym współzawodnictwo jest na pierwszym miejscu zawsze, bo zawsze chcemy być najlepsi, tak jak to jest w sporcie, bo po to się właśnie wkracza w ten krąg ludzi dążących do zwycięstwa. Brak ambicji wyrzuca cię zawsze na margines, a na starcie ambicja jest niezwykle ważna. Nad tymi i innymi tematami zastanawiałam się, bo chciałam jakoś uczcić te moje trzy lata w blogosferze, gdy niespodziewanie otrzymałam informację w komentarzu z dnia 5.12.2012 r z nominacją do nagrody, której tytuł brzmi „Liebster blog”. Przez trzy lata blogowania nikt mnie do żadnej nagrody nigdy nie nominował. Sama zgłosiłam się do konkursu „Blog Roku, 2010” w którym ostatecznie zajęłam 14 miejsce na 1014 zgłoszonych blogów w kategorii „Ja i moje życie”. Jak widzicie nominacja pozwoliła napisać kilka słów refleksji dotyczących mojego blogowania. Oto nadesłana nominacja:

,,Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę” Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.”

Wiem, że jest to zabawa, ale jest mi miło, że Avatea zadała sobie trud, że czyta mój blog i oceniła go w ten sposób.  A teraz czas na zadane mi pytania:

1.Osoba, na której wspomnienie się uśmiechasz

Królowa Wielkiej Brytanii Jej Wysokość Elżbieta II

Byliśmy na przyjęciu, na którym zostaliśmy przedstawieni Jej Wysokości, to było wspaniałe przeżycie i jak widać niezapomniane. Wiele osób z pierwszych stron gazet poznałam, jednak największe wrażenie wywarła na mnie właśnie Jej Wysokość Elżbieta II oraz krótka rozmowa.

2. Ukochana książka

„Przygody Dobrego Wojaka Szwejka” Karola  Haska, do tej książki wracałam wiele razy w chwilach trudnych, w czasach Peerelu, gdy sklepy świeciły przede wszystkim nagimi hakami, wtedy uciekałam w szwejkowski świat humoru, gdzie jego spojrzenie na wydarzenia dnia codziennego na życie, stawiało mnie na nogi.

3.Nigdy nie sięgam ..

Po nie swoje

4. Prezent idealny

Woda kolońska „Opium” Yves Saint Laurent, zawsze ta sama od wielu lat

5. Bloguję bo…

Bo lubię opowiadać, bo mam pięcioro wnuków ( 3 panie i dwóch panów), bo wiem, że kiedyś przyjdzie ta chwila, gdy sięgną po wspomnienia babci i będą zadziwieni, że była też młoda, a nie jak im się wydaje od razu stara, że żyła pełnią życia, że wiele osiągnęła i nie jest tą babcią, którą kiedyś znajdowali w książeczkach typu „Poczytaj mi mamo” tylko zupełnie inną osobą, która potrafiła opowiadać bajki, których nie można było znaleźć w żadnej książeczce, która cierpliwie odpowiadała na wszystkie najdziwniejsze pytania, dlaczego, setki, tysiące razy na to samo pytanie, która była dla nich ciepła, potrafiła uleczyć duszę i ciało a gdy ktoś miał smak na coś ulubionego zawsze stawała i gotowała czy rosół czy zupę pomidorową lub też ukochane ziemniaczki. Śpiewała im kołysanki, których nie ma, tworzyła im śpiewanki na zawołanie. O tym i innych wspomnieniach będą mogli przeczytać…, Dlatego bloguję i skrzętnie kopiuje wpisy, aby pozostały w historii rodziny.

6. Być rodzicem

To trudna szkołą życia przede wszystkim dla rodziców, którzy prawie zawsze nie wiedzą, co ich czeka. Bo bycie rodzicem to jest początkowo wielka improwizacja, a później krok po kroku zdobywanie uczniowskich szlifów, aby w końcu skończyć uczelnię rodzicielską. Potrzeba do tego wiedzy, miłości, umiejętności R O Z M O W Y, wyciszenia a jednocześnie podkreślenia dziecku, że jest ono najważniejsze w naszym życiu, że zawsze, ale to zawsze będzie mogło przyjść i powiedzieć: … muszę z tobą porozmawiać, teraz, już, …a takich rozmów nie można odkładać na potem.

7. Najpiękniejsze miejsce na ziemi

Jest tu gdzie mieszkam w Warszawie, a właściwie pod Warszawą. Chociaż mogłabym wymienić wiele miejsc, które widziałam, które mnie zachwyciły jak Genewa, Lozanna, Indonezja, Chiny czy Japonia, jednak ja wybieram Anin.

8. Czego w sobie nie lubię

Akceptuję siebie taką, jaka jestem, z moimi kilogramami, moją otwartością, której czasami ludzie nadużywają, ale cóż przecież są tylko ludźmi i mają swoje zalety i wady tak samo jak ja.

9. U siebie nie cierpię

 Niecierpliwości, choć przez całe życie staram się zapanować nad nią.

10. U innych uwielbiam

Poczucie humoru, które jest ratunkiem w każdej sytuacji.

11. Ten kraj, w którym mieszkam

To mój kraj, mój wybór, moje życie…

W trzecią rocznice blogowania test zdawała

Wasza Jadwiga

Moje nominowane blogi do nagrody „Liebster blog”:

 „40 plus”, „Bliźniaczka Gordyjka”, „Bea w Kuchni”, „Caramba”, „Helena Rotwand”, „Kasia z Angielskich Ogrodów”, „Nivejka”, „Notaria”, „Objazdowy Blog”, „Powolniak”, Rodorek

Moje pytania:   1.Pisanie bloga to… 2. Co lubisz: kino, teatr, książki… 3. Hobby to…  4. Gotowanie to…  5. Radość sprawia mi…              6. Największe marzenie… 7. Największą wadą u innych jest… 8. Największą moja wada to… 9. Najpiękniejsze wydarzenie w moim życiu… 10. Mogłabym mieszkać też…11. Lubię siebie, bo…