Moja najstarsza wnuczka Tania rozpoczęła w tym roku studia lingwistyczne, kulturoznawstwa Japonii. Od lat wiemy, że ma zdolności do języków obcych, jak również kocha rysować. Wszystkie jej prace, które kiedykolwiek były wykonywane dla mnie, mam skrzętnie poukładane w specjalnej teczce. Zresztą każde dziecko, każdy wnuk, ma swoją teczkę, w której znajdują się laurki i inne drobne przedmioty wykonywane przez dzieciaki na różne okoliczności i okazje.Ostatnio siedząc z Tanią przy herbacie rozmawiałyśmy o jej studiach oraz o tym, jak wygląda alfabet japoński. I cóż się okazało? W japońskim są dwa podstawowe sylabariusze: hiragana i katakana. Hiragana służy do zapisywania wyrazów rodzimych, a katakana do zapisywania wyrazów obcego pochodzenia (angielski, francuski, portugalski, etc). Do tego dochodzi jeszcze kanji, czyli tzw. „krzaczki” zapożyczone z chińskiego w jakimś IV w naszej ery, gdyż Japończycy nie mieli swojego pisma, ale mieli język. Sylabariusz (hiragana) wygląda tak: http://www.japanorama.com/images/hiragana.gif, a katakana tak: http://aozora2006.files.wordpress.com/2008/05/katakana.gif. 

Wieczorami często zamiast rozmów z Tanią słyszymy z jej pokoju głos MA, MI, MU, ME, MO – Pa,Pi, Pu, Pe, Po Lub coś w tym rodzaju. Teraz, po spojrzeniu na katakanę i hiraganę wiem, dlaczego. Po prostu uczy się sylabariusza.

Zadziwiające są te nasze dzieci i wnuki. Skąd u niej takie zainteresowanie kulturą Japonii, językiem japońskim? Czy to wpływ dziadka Jasia, który był świetnym trenerem judo 9 Dan, a w judo używa się ponad sześciuset słów japońskich na określenie technik judo, które można podzielić następująco: rzuty – Nage Waza, ręczne – Te Waza, rzuty biodrowe – Goshi-Waza i techniki nożne – Ashi-Waza oraz rzuty poświęcenia, gdy sami upadamy na bok – Yoku Sutemi Waza i rzuty poświęcenia, gdzie my spadamy na plecy – Ma Sutemi Waza. Techniki unieruchomień – Katami Waza, podzielone na trzymania – Osaekomi-Waza, duszenia – Shime Waza i dźwignie – Kansetsu-Waza, które zakładane są wyłącznie na staw łokciowy, oraz bardzo rzadko nauczane: Atemi-Waza, czyli atak na wrażliwe miejsca ciała ludzkiego.

Sama znam się na tym, gdyż jestem trenerem II klasy w judo po ukończonej Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i posiadam czarny pas 3 dan (Sandan). 

Czasami myślę, że opowiadania dziadka Jasia o Japonii, o kulturze, o filozofii w judo, o podejściu do życia według tej filozofii, były ziarnem rzuconym na odpowiedni grunt. Wiedząc, że marzeniem Tani jest Japonistyka przywiozłam jej w roku 2007 z Osaki (gdzie byłam na mistrzostwach świata) i Kyoto filmy opowiadające o kulturze, festiwalach, świątyniach shinto, a także o buddyzmie, gdyż Japończycy chodzą do świątyń shinto, wyznając shintoizm, a po śmierci chowani są zgodnie z zasadami buddyzmu i nie ma to dla nich większego znaczenia, że są to dwa inne wyznania. 

Tania oprócz japońskiego ma też zajęcia z kulturoznawstwa, japońskiej codzienności i historii kultury. Na kulturoznawstwie dyskutują o tekstach znanych antropologów, które czytają w domu, wyrażają swoje poglądy, czy zgadzają się z opinią autora, czy mają może jakieś własne zdanie. Na kulturze japońskiej codzienności uczą się o życiu codziennym w Japonii, o ceremonii herbacianej, sposobie zachowania w pewnych sytuacjach, jak sobie radzić w nowym mieście, o sztuce kulinarnej etc. A historia kultury, to po prostu historia Japonii od czasów starożytnych do teraźniejszości.

Ciekawe, czy nasza dusza artystyczna wytrwa i co przeważy: filozofia dalekiego wschodu, która ją pasjonuje, czy realizm Europy. Ciekawe doświadczenia przed nią i przed nami,całą rodziną, która jej wiernie sekunduje w realizacji marzeń. 

Życząc wszystkim spełnienia marzeń,
Na które nigdy nie jest za późno.

Szczęśliwego Nowego Roku!
Wasza Jadwiga