Siadajcie, proszę

Wychowawcę można wspominać obojętnie, życzliwie, niechętnie, można też jak widać, zapraszać Go na Jubileuszowe Spotkania. Chcę Wam za to serdecznie podziękować.

Jest to dla mnie powód do dumny i to, że mogę być dumny- dziękuję.

Miałem szczęście pracować z młodzieżą o wielkim poczuciu odpowiedzialności, dobrze rozumianej dyscyplinie i koleżeństwie. Pracowałem z klasą inteligentną, kulturalną, wysoce uspołecznioną.

Te integrujące Was więzy ludzi sobie życzliwych, powodują, że chcecie się spotykać po latach.

Tylko dojrzałej emocjonalnie i intelektualnej klasie można było bez obaw zaproponować współpracę partnerską opartą na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu.

Za taką postawę w młodym, a przecież niełatwym wieku, należą Wam się wyrazy uznania. Cieszę się, że nam się to udało.

Cieszę się z Waszych awansów, karier zawodowych i sukcesów życiowych. Dziękuję Wam za to, że mogę się cieszyć.

To, że pozwalacie mówić do siebie po imieniu, że mówicie do mnie „panie profesorze” powoduje, że czuję się młodszy o pięćdziesiąt lat. O pół wieku.

Dane mi było przeżyć z Wami wiele pięknych dni. Daliście mi na całe życie miłe, dobre wspomnienia. To, że dziś jestem z Wami pozwala mi być człowiekiem spełnionym.

Serdecznie za to dziękuję.

Cieszę się, że jesteście.

Cieszę się, że jesteśmy.

Nieobecni są usprawiedliwieni.

 https://dl.dropboxusercontent.com/u/94670754/MOV00460.MPG

Bogumił Pałasz

Wychowawca

Nauczyciel

Warszawa 8.06.2013 r.