Dzisiaj na Mistrzostwach Świata w Oslo, na trasie Holmenkolen oglądaliśmy, według mnie, najpiękniejszy bieg panny Justyny z Kasiny Wielkiej na dystansie 10 km stylem klasycznym. Dlaczego najpiękniejszy, zapytacie wszyscy zgodnym chórem? Ano, dlatego, że była to trasa mordercza, nadzwyczaj trudna, a zawodniczki pokonywały ją w zasadzie samotnie. W biegu wzięło udział 67 zawodniczek, które startowały, co 30 sekund, a pierwszą, która ruszyła na trasę była zawodniczka reprezentująca Brazylię. Nasza Justyna startowała z numerem 67 jako ostatnia, 30 sekund przed nią wyruszyła na trasę Marit Bjoergen. Po 2,2 km sytuacja wyglądała dobrze, panna Justyna narzuciła sobie mocne tempo i na pomiarze czasu była pierwsza o 9,6 sekund przed Marit i innymi startującymi dziewczynami. Siódmy kilometr, sytuacja dobra dla Justyny, prowadziła w tym momencie z przewagą +8,3 sekund. Ale sytuacja na dystansie 10 kilometrów zmieniała się i to bardzo. 8,5 kilometra, różnica zmalała tylko do 6,5 sekund na 9 kilometrze wynosiła już tylko 2,5 sekund.  Pomimo tak niewielkiej różnicy miałam nadzieje, że to, o czym najbardziej marzy Justyna, zwycięstwo i złoty medal, będą jej, ale nie przewidziałam jednego, że Marit na 3 kilometry przed metą będzie biegła razem z Marianną Longa, którą dogoniła i, która mogę tak powiedzieć, pomogła jej (Marit) w zdobyciu tak bardzo upragnionego przez Justynę złota. Zawodniczki znakomicie współpracowały, a na finiszu Marianna wykrzesała z siebie resztki sił i to dzięki jej morderczemu finiszowi, Marit Bjoergen mogła „zajechać” się i uzyskać  czas 27.39,3. Ja czekałam na Justynę, która samotnie pokonywała dystans, wjeżdżając na stadion otrzymała informacje od swojego trenera Aleksandra Wierietelnego, że idzie równo, a znaczyło to, że ma taki sam czas jak Marit. I to, co się działo już na stadionie, Justyna biegła jak maszyna, skoncentrowana, pokazując nam nieprawdopodobną wolę walki, ambicję, do samego końca, do ostatniego metra, aby po przekroczeniu mety upaść „wyjechana do końca” prawie bez tchu. Zresztą pierwszy raz od wielu miesięcy widziałam też Marit, która po zakończeniu biegu nie szalała ze szczęścia, nie podskakiwała, nie pozdrawiała publiczności jak to ma zawsze w zwyczaju, tylko leżała jak długa za linią mety, spod ręki obserwując finisz Justyny. Dwie wielkie zawodniczki, dwie rywalki, ale też dwie znakomite biegaczki. Justynie zabrakło do złotego medalu 4,1 sekundy, czyli przeliczając, kilka kroków w technice klasycznej.  Obie zawodniczki bezpośrednio po biegu udały się z trenerami do szatni. Justyna w wywiadzie dla TVP, który przeprowadził Sebastian Parfianowicz powiedziała: nigdy się tak nie zmęczyłam w biegu na 10 km. Bardzo chciałam nadrobić jak najwięcej na pierwszych 5 kilometrach, Marit i Marianne współpracowały, tak „podciągały” na ostatnich 2 km, a ja byłam już bardzo zmęczona i samotnie nie mogłam dać rady, choć dałam z siebie wszystko, albo jeszcze więcej. Walczyłam i to bardzo, na ostatnich metrach pchałam ile się dało…”. Na pytanie czy właśnie dzisiaj była najbliżej, aby wygrać z Marit Bjoergen, Justyna odpowiedziała, tu nie chodzi o wygranie z Marit, tu chodzi o wygranie biegu!” Czy nie należy się wielki szacunek dla naszej gwiazdy? To proste, chodzi o to, aby wygrać bieg!

Pani Justyno, niech się pani nie martwi, my panią szanujemy, lubimy i podziwiamy! W ciągu pięciu ostatnich sezonów zdobyła Pani 8 medali (4 medale IO, 4 medale Mistrzostw Świata) dzisiaj dołożyła Pani do tej kolekcji medal srebrny, zdobyła Pani trzykrotnie Kryształową Kulę, jest Pani Wielką Zawodniczką i wspaniałą osobą z niezwykłym charakterem. Dziękujemy za emocje, których dostarcza nam Pani startując w zawodach, dziękujemy za medale, już dwa srebrne na tych Mistrzostwach, dziękujemy za biało-czerwoną, serdecznie Pani gratulujemy! Przed Panią jeszcze jeden start w sobotę na dystansie 30 km. Marzy Pani a marzenia się spełniają, powodzenia, będziemy trzymać kciuki, bardzo mocno!

Sprawozdawca sprzed telewizora

Wasza Jadwiga