dr Maria Rotkiewicz

Kilka dni temu napisałam post o klubie AZS AWF Warszawa- moim pierwszym wielkim klubie sportowym, w którym zaczynałam swoją przygodę ze sportem. Obiecałam wszystkim krótką notkę dotycząca książki- albumu, którego autorem jest dr Marii Rotkiewicz.  Nie umiem pisać krótkich notek, stąd pozwoliłam sobie na zacytowanie tekstu mojego kolegi Henryka Urbasia, rzecznika prasowego PKOL: „ Dociekliwość i rzetelność dr Marii Rotkiewicz jest znana. Kolejnym jej potwierdzeniem jest właśnie ta, licząca przeszło 350 stron, starannie wydana publikacja. W oparciu o materiały archiwalne przebogaty materiał fotograficzny wyszperany nie tylko w zasobach klubowych, ale i wielu zbiorach prywatnych, wreszcie wspomnienia samych uczestników opisywanych wydarzeń- spod pióra pani Marii wyszła wspaniała monografia sportowej aktywności bielańskiej AWF i jej klubu AZS. Klubu, który wychował i do wysokiej formy reprezentacyjnej doprowadził

od lewej prof. Stanisław Tokarski wielokrotny mistrz w judo, Jadwiga , Waldemar Sikorski b.trener kadry narodowej w judo wszyscy AZS AWF Warszawa

dziesiątki wybitnych zawodników- późniejszych mistrzów olimpijskich, czempionów Europy i świata. Klubu, w którym przez lata pracowało (zresztą pracuje nadal) niemało najwyższej klasy szkoleniowców. Praca ta prezentuje sięgające jeszcze okresu międzywojennego sportowe tradycje poprzednika AWF, czyli CIWF, a potem kolejne sekcje działające po 1949 roku w ramach uczelnianego klubu AZS, a było ich łącznie -bagatela- aż 29! Zawodnicy, trenerzy i

sekcji judo AZS AWF Warszawa od lewej Roman Kwaterski, Stanisław Tokarski, Włodzimierz Lewin, Antoni Zajkowski srebrny medal IO Monachium 1972, Jadwiga i Waldemar Sikorski trener judo

działacze- o nich wszystkich oraz o wynikach, jakie dzięki wspólnej zgodnej pracy osiągnęli – można w tej książce przeczytać. A przy okazji powspominać, i to z sentymentem, bo taka lektura wyraźnie odmładza.”

Jedną z takich sekcji, zresztą mistrzowskich była sekcja judo, o której napisałam w poście z dnia 30.05.2014 r. http://www.okiemjadwigi.pl/moj-azs-awf-warszawa/. Druga sekcją, z którą ściśle współpracowałam kilka lat później była sekcja szermierki. Z tymi dwiema byłam bardzo związana emocjonalnie a później zawodowo. Obydwie zostawiły trwały ślad na wiele późniejszych lat mojej pracy w sporcie oraz w tworzeniu nowej dyscypliny – badmintona – w Polsce. Bez edukacji w judo, i w szermierce, bez wielu świetnych trenerów, organizatorów, śmiem twierdzić, że nie osiągnęłabym tego, do czego doszliśmy w badmintonie. Do perfekcyjnej organizacji, do wyszkolenia wielu trenerów, do utworzenia ponad stu sześćdziesięciu klubów, ponad czterystu trzydziestu czterech uczniowskich klubów sportowych, dwudziestu dwóch okręgowych związków badmintona. Do końca roku Związek realizował programy kadry olimpijskiej młodzieży i seniorów, juniorów i młodzików, a także program

szermierze: tyłem Zygmunt Składanowski trener AZS Warszawa, Adam Krzesiński dwukrotny medalista olimpijski w szermierce (1992, 1996) Jadwiga

uczniowskich klubów sportowych (tworzenie nowych i dostarczanie sprzętu na rozruch, turnieje uczniowskich klubów sportowych i na zakończenie turniej ogólnopolski na podstawie wyników doposażanie uks-ów w dodatkowe lotki piórkowe, doszkalanie nauczycieli, wydawnictwa opracowanie i wydanie i jako osobny program szkoły mistrzostwa sportowego.  Taki mniej więcej stan organizacyjny Polskiego

autorka a pośrodku Barbara Orzechowska trener szermierki

Związku Badmintona był w do końca 2004 roku, bowiem 8 stycznia 2005 zakończyłam pracę zawodową w Polskim Związku Badmintona przechodząc na emeryturę. Historia jednego życia zawarta na kartach klubu AZS AWF Warszawa, Polskiego Związku Judo, Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, Polskiego Związku Szermierczego i polskiego Związku Badmintona, oraz przez kilka ładnych lat Polskiej Fundacji Olimpijskiej. Wspominam te wszystkie instytucje sportowe, bowiem chce pokazać jak my zawodnicy klubowi, absolwenci AWF trenerzy i działacze dochodziliśmy do swoich małych „mistrzowskich” zadań, wykonywaliśmy je najlepiej jak umieliśmy a wielu z nas dzisiaj jest emerytami. Oczywiście największą ilość stanowili najlepsi i najbardziej utytułowani zawodnicy w różnych dyscyplinach sportowych. Tych mistrzów olimpijskich świata i Europy na stronach książki pojawia się wielu. Każde nazwisko jest warte złotych zgłosek, i o każdym można napisać długa historię, gdyż Akademia Wychowania Fizycznego i jej

Pani dr Maria Rotkiewicz z kolegami z AZS Warszawa

klub uczelniany AZS Warszawa był i jest kuźnią talentów zawodników, trenerów i działaczy. Dla zobrazowania moich wywodów przytoczę kilka nazwisk moich koleżanek i kolegów z uczelni, z którymi miałam przyjemność pobierać nauki w naszej Alma Mater: Elwira Seroczyńska, Hubert Wagner, Jerzy Kulej, Norbert Ozimek, Danuta Paszczyk, i wielu, wielu innych.

na sali zasiedli znani zawodnicy, trenerzy i działacze AZS AWF Warszawa

Wymieniłam tylko tych, z którymi byłam na roku, nie mogę wymienić wszystkich medalistów, gdyż jest ich wielu. I tylko na zakończenie mogę napisać jedno, opisanie ich wszystkich, dołączenie naszych zdjęć, przywołanie wspomnień tych klubowych i osobistych na przestrzeni 60 lat klubu jest godne podziwu! Pani Maria Rotkiewicz pisała tę prace kilka lat, dlatego Jej przede wszystkim należą się nasze gratulacje i serdeczne podziękowania.

A ja powtórzę za panią Prezes Krystyną Lipską-Skład: „… Należy na koniec wyrazić nadzieję, że kolejne edycje historii Klubu AZS-AWF Warszawa nie będą czekały na upływ kolejnych lat i już dzisiaj Zarząd Klubu podejmie wysiłek opisywania kolejnych etapów historii Klubu. Tempus fugit! „

Zdjęcia autorstwa Janka Rozmarynowskiego, któremu serdecznie dziękuję za wyrażenie zgody na ich publikację!

Różne osoby poznajemy w  życiu. Wydaje nam się, że spotykamy je całkiem przypadkowo, a ja myślę, że nic nie dzieje się przez przypadek. Wszystko w życiu dzieje się po coś.

Kotom wstęp na działki wzbroniony…

Ja poznałam wiele osób, i tych z pierwszych stron gazet, ale przecież nie oni towarzyszyli mi w pracy, gdzie spotykałam ludzi zarażonych pasją sportu, wspólnego działania, pasją życia, pasją społecznego działania na rzecz innych osób.

Kilka lat temu pracując wspólnie z Moniką  ( AGENCJA 21) nad projektem Seniorzy w akcji, „Spoko Senior”,  „Seniorada”, biorąc udział w różnych wydarzeniach związanych z ludźmi 50 + i trochę starszymi  miałam przyjemność poznać Ewę Łazowską. Drobną kobietę zarażoną pasją pomagania zwierzętom. Szczególnie kotom, które ratowała pomimo i na przekór innym, ale też z pasji życia i niesienia pomocy słabszym. Najpierw nasza przyjaźń miała charakter wirtualny. Kiedyś jednak zdecydowała się przyjechać z Łodzi do Warszawy.

Pewnego majowego dnia na imprezie Piknik w Ogrodzie Saskim ktoś zapytał o mnie. To była Ewa. I tak zaczęła się nasza przyjaźń. Później była też na  „SENIORADZIE” organizowanej  przez panią prof. Ewę Kozdroń i jej studentów, która odbywała się  na Akademii Wychowania Fizycznego, o czym pisałam:

http://www.okiemjadwigi.pl/piknik-w-ogrodzie-saskim/,

http://www.okiemjadwigi.pl/emporia-partnerem-seniorady

http://www.okiemjadwigi.pl/miedzynarodowy-dzien-osob-starszych/

http://www.okiemjadwigi.pl/emporia-partnerem-seniorady-2/

http://www.okiemjadwigi.pl/emporia-partnerem-seniorady/

działka Ewy POD „Wisienka”

Ewa Łazowska jest z zawodu kulturoznawcą, prawie dwadzieścia lat temu przeszła na emeryturę, i powiedzmy sobie szczerze” sześćdziesiątkę” ukończyła jakiś czas temu. Kiedyś udzielając wywiadu powiedziała: ” Całe swoje dorosłe życie poświeciłam pracy w kulturze, oświacie, sporcie. Stwierdzam, że nigdy nie pracowałam tak ciężko jak teraz, gdy jestem na emeryturze”.  Jej praca zawodowa zawsze wymagała aktywności ruchowej i intelektualnej, ale po przejściu na emeryturę, choć aktywność fizyczna nie zmieniła się, to treść zajęć bardzo.

Nie wymienię rzeczy, którymi zajmuje się Ewa, łatwiej jest wymienić te, którymi się nie zajmuje.

Tworzy tkaniny artystyczne, miała kilka wystaw, jej prace znajdują się w Kanadzie, Japonii, trafiały na wystawy w różnych częściach Europy.

Kilka ładnych lat temu Ewa zainteresowała się Internetem i odkryła jego wielkie

Ewa Łazowska

możliwości. W maju 2007 r. rozpoczęła pisanie bloga, w którym motto jej życia miesza się z bajkami, bajdurkami „Nie takie bryły przed nami były”. Ten blog zna wielu bloggerów a także osób z forumkot.pl, czy też Portalu Informacyjnego Wiadomości24.pl.

W moich linkach nazwałam go „Bajdurki”  http://bajdurki.bloog.pl gdyż jedna z wydanych książek nazywa się  „Bajdurki  ciotki Pleciug dla dzieci dużych i małych”.  No właśnie Bajdurki…. Ewa pisze wierszyki, bajki, talentów ma wiele, swoje książeczki ilustruje własnymi obrazkami, maluje na deskach, tworząc cały czas misterne tkaniny, chociaż bardzo się przed nimi broni uważając ze wymagają zbyt wiele czasu a ona go nie ma.

Jedną z książeczek „Groch z Kapustą, czyli bez sensu” (2011) wydaliśmy razem.  Powstała świetna książeczka, którą wydawnictwo „ Black-Unicorn” z Jastrzębia Zdroju pięknie z wielką starannością przygotowało do druku. Oprócz tych pięknych

malowane na desce Ewa Łazowska

kolorowych książeczek ostatnio wydała  również  „Ani słowa o kotach”.  Chojną ręką rozdaje je a w zamian otrzymuje niezbędną karmę, mleko dla kotów a też inne niezbędne specyfiki.

Sama o sobie we wstępie do tej książeczki „Groch z kapustą” napisała: „ Żyć należy uczciwie, godnie, ciekawie, aktywnie, czyli mówiąc krótko- żyć tak, aby na starość nie żałować, że człowiek kiedyś w ogóle się urodził.

Matka Natura obdarowała mnie wieloma uzdolnieniami, choć powiadają, ze, jeśli Pan Bóg chce kogoś pokarać, obdarza go kilkoma talentami naraz. Owa „perfidia” stwórcy polega jednakowoż na tym, że tak hojnie obdarowana istota ludzka częstokroć nijak z ową wielością talentów egzystować nie potrafi ani tez pożytku wielkiego z tego bogactwa raczej nie ma”…

Myślę, że Ewa nie ma racji, gdyż jakoś sobie radzi ze swoimi talentami, a nawet powiem więcej jest wsparciem dla kotów, które są bezdomne i często trafiają na jej działkę POD „Wisienka” w Łodzi. Zwierzęta jak to zwierzęta mają swój szósty zmysł i wiedzą, kto im poda miskę z jedzeniem i piciem, a kto podłoży truciznę, zresztą zupełnie ”niechcący”.  Koty w lecie od czasu do czasu odwiedzają Ewy domek, gdzie znajdują jedzenie, ciepło, serce a także wsparcie w razie niespodzianych narodzin kociaków. Ostatnie dwie nowo narodzone kotki wylądowały u Ewy w domu, gdyż matka ze strachu, przeganiana przez życzliwych ludzi, zmieniała im miejsce bytowania i była obawa, czy nie wyniesie ich w inną nie

„Ani słowa o kotach” autor Ewa Łazowska

bardzo życzliwą okolicę. Wiele kotów zostało uratowanych. Bywały lata, że dziewięć czy nawet jedenaście wysterylizowanych, opatrzonych w lecznicy „Psia Kość”, odkarmionych znalazło kochające domy. Jedną z tych burych kotków uratowanych przez Ewę mam również ja, jest matką Nurki, ślepej kocicy, którą ratowałyśmy razem z Ewą. Zbyt wczesna ciąża, bardzo trudne warunki bytowe, spowodowały chorobę i utratę oczu, jednak kotka miała wielka wolę życia, trudno było ją skazać na wędrówkę za tęczowy most.

Miłość Ewy do zwierząt jest osobnym rozdziałem życia.  Wśród znajomych ma wielu wrogów (na działkach), ale też i grono wiernych przyjaciół.  Deseczki, które pięknie maluje są rozdawane za pokarm dla kociaków ( teraz i dla jeży), które również doceniają Ewy stołówkę. Niestety ten fragment działalności nie podoba się prezesowi, i dwóm innym członkom zarządu, którzy postanowili odebrać Ewie działkę w trybie dyscyplinarnym.  I na nic były tłumaczenia, że Ewa nie hoduje kotów, że są to bezdomne koty, które dokarmia, że Towarzystwo Przyjaciół Zwierząt w Łodzi wie o jej działalności i bardzo ją ceni, że Lecznica „Psia Kość” pomaga tymże pacjentom i zawsze może liczyć na wszystkich weterynarzy tam pracujących, ze dzięki kotom nie ma na działkach myszy i szczurów.  Żadne logiczne tłumaczenia nie trafiają do młodych ludzi, którzy mają inne plany w stosunku do tej działki. Na FB wywiązała się dyskusja, powstała strona „ Na pomoc działkowym kotom Ewy i Ewie”  https://www.facebook.com/events/473440842789058/    Wiele osób  znających przepisy prawa pomaga.

Lecznica „Psia Kość” i Majka czy Makarena?

Tylko ja sobie myślę, że im lepiej poznaję ludzi, tym większą miłością darzę zwierzęta.

Napisałam o Ewie, gdyż jest dzielną osobą, ma wiele smutnych doświadczeń za sobą, jest samotna, życie jej nie pieści, a mimo tego codziennie czy to lato czy to zima biega na działki, bo przecież mogą ją odwiedzić koty, które będą potrzebowały pomocy, tak samo jak dzisiaj Ona jej potrzebuje.

Nie dla siebie, na to jest zbyt dumna, dla swoich podopiecznych.

Po książkę Pauliny Wilk „Znaki szczególne” sięgnęłam zupełnie przypadkowo. Nie znałam autorki, nie wiedziałam nawet, że napisała świetną książkę „Lalki w ogniu. Opowieść z Indii”,  za którą otrzymała Nagrodę Bursztynowego Motyla. Wyróżnienie, przyznawane dla najlepszej polskiej książki o tematyce podróżniczej, z piękną uroczystością wręczenia nagrody w Puszczykowie w Muzeum Arkadego Fiedlera. „Lalki w ogniu” były również nominowane do Nagrody Nike oraz Nagrody im. Beaty Pawlak.

„Znaki Szczególne” autor Paulina Wilk

Kim jest Paulina Wilk?

Urodzona we wrześniu 1980 r. dziecko przełomu, jak sama siebie nazywa,  wychowywała się  w małym miasteczku- satelickim Warszawy. Studiowała w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, od 2000 roku pracowała w dziale kulturalnym „Super Expressu”. W latach 2003-2011 była dziennikarką „Rzeczpospolitej”, obecnie współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym”, miesięcznikiem „Kontynenty” i TVP Kultura.

Tak pokrótce wygląda życiorys, młodej, zdolnej,  wrażliwej osoby reprezentującej pokolenie demokratycznych przemian w Polsce. „Znaki szczególne” to książka autobiograficzna, historia trzydziestolatki, która opowiada nam o czasach przemian, obserwowanych wraz z rówieśnikami  zachwycającymi się oraz przeżywającymi rozczarowania  nową rzeczywistością. Znaki szczególne to znaki jakimi dzieci transformacji były naznaczane. Nie wszystkie tymi samymi, bowiem zachwyt nad zmieniającą się rzeczywistością przynosił również wiele rozczarowań.  Urodzona w 1980 roku ukazuje nam rzeczywistość tamtego okresu, zabawy w kapsle, pożyczanie rakiet do tenisa, gum do skakania, pływania w zielonej wodzie  niechlorowanego basenu , współżycia z rówieśnikami, kiedy każdy dysponował tym samym, gdy koleżanki były ubrane prawie jednakowo, a  wszyscy nosili te same buty, i nikt nikomu nic nie zazdrościł.

Pokazuje nam czasy młodości pokolenia, które jest przecięte na pół bowiem jego wczesne dzieciństwo i młodość należy do czasów Peerelu zaś dorastanie nastolatków powiązane jest z kroczeniem do kapitalizmu.

Ta dwoistość powoduje, że nowe pokolenie jest i młode i stare zarazem. Od pomysłowych zabaw na dywanie w blokach sorealizmu jednakowych dla wszystkich do schematycznych zadań w koncernach i korporacjach, od  słodkiej – baśniowej wizji demokracji do realnej polityki.

„Znaki szczególne” są zapisem dorastania młodego nowego pokolenia lat osiemdziesiątych, ostatniego pokolenia Peerelu, pierwszych obywateli wolnej Polski, generacji szczególnej,  któremu życie postawiło zaskakujące wyzwania.

Pokolenie to dorastało w atmosferze fantastycznych szans, ale też ogromnej rywalizacji. Młodzi ludzie, początkową część życia dorastali w poczuciu braku wszystkiego, w czasach gdy ich rodzice „zdobywali” każdy  mebel niezbędny w domu płacąc za towar dziś, odbierając go  za rok. Cieszyli się każdym nowo nabytym sprzętem, który od momentu wniesienia  do domu stawał się przyjacielem, nabierał cech „domowników” na wiele długich lat.

Paulina Wilk jest jedną z wielu osób, którą przemiany transformacyjne porywają. Jej pokolenie musi szybko dorosnąć, szybko zrozumieć zasady przemian z państwa socrealizmu w państwo, gdzie kapitalizm ustala nowe prawa. Opisując zdarzenia z życia patrzy z perspektywy na własne dzieciństwo, dorastanie i dorosłość. Odnotowuje historie rodziny, sąsiadów, analizuje, stara się zrozumieć zmiany jakie zachodzą w Polsce.  Jako inteligentna młoda osoba o umyśle analitycznym ukazuje fragmenty edukacji szkolnej w zderzeniu z tym co się dzieje na świecie i  tym co pokazuje telewizja. Zderzenia dwóch nieprzystających do siebie światów.

A przecież  dzieli je tylko trzydzieści lat. Trzydzieści naznaczonych lat mojego i jej świata.

Zatrzymuje się i porównuje co zrobiliśmy pomiędzy rokiem 1980 a 2014?

Jesteśmy bogatsi, posiadamy wiele, nie jesteśmy głodni, podróżujemy po świecie, umiemy korzystać z autostrad i przyklejonych do nich nowoczesnych toalet.

Jesteśmy Europejczykami.

Wykonaliśmy ogromną pracę, jedna z bohaterek przyjeżdżających z USA mówi „zrobiliście sukces”.

To wszystko prawda. Jednak Paulina Wilk pokazuje nam, że po drodze do niewątpliwego sukcesu zagubiliśmy wiele, bowiem budując bogactwo, komfort osobisty, nadrabiając deficyty, zapomnieliśmy o dobru wspólnym, o więzach rodzinnych. Jesteśmy zamknięci na naszych osiedlach za kratami pilnie strzeżonymi przez różne ochronne korporacje, zawęziliśmy swoje zainteresowania do dwóch trzech najbliższych w sąsiedztwie osób. Cieszymy się bogactwem, nowymi płaskimi telewizorami, wieloma gadżetami, nowymi iPadami, smartphonami , komputerami, lap topami i tysiącem rzeczy, które musimy mieć, gdyż inaczej  nie wypada. To jest element naszej rywalizacji z każdym o wszystko. Posiadanie określa nasz status społeczny! Im więcej tym wyższy!

Zatraciliśmy się w świecie korporacyjno-finansowym, pracujemy po kilkanaście godzin, a czasu wolnego nie starcza nam na kultywowanie życia rodzinnego oraz wspólnotowego. Bo kogo to obchodzi?

Przecież my musimy biec, dalej i dalej, musimy zmieniać samochody co dwa trzy lata, mieć nowe gadżety bo to jest wyznacznik naszego sukcesu. Nasze dzieci muszą chodzić do najlepszych prywatnych przedszkoli, najlepiej z dwoma językami obcymi, do których zapisujemy je, gdy mama jest w ciąży, a później, staramy się aby kształcili się w najlepszych szkołach podstawowych, gimnazjach i liceach, bowiem tylko takie zapewniają odpowiednie ilości punktów w gonitwie za wykształceniem, europejskością i globalizacją. Marzymy, jeżeli nie my, to nasze dzieci na pewno zdobędą najwyższe stanowiska w tych korporacjach w których my codziennie spędzamy wiele godzin, zastanawiając się dokąd to wszystko zmierza?

Paulina Wilk w swojej książce „Znaki szczególne” zauważa, że obrany „Kurs na Zachód” był  dla nas najlepszą z możliwości. Jednak zamieniliśmy system na system i to jest najważniejsze jej stwierdzenie. Poprzedni system mocno nas kontrolował, dzisiaj zastąpiły go wielkie korporacje, które są silne i dążą do kontroli a obecne społeczeństwo jest mocno osadzone w korporacyjnym życiu.

Czy trzydziestolatkowie znaleźli się w łatwiejszej sytuacji niż ich rodzice?

Myśmy czekali cierpliwie na naszą kolejkę w przydziale samochodu, telefonu, działki. Dzisiaj nie ma na to czasu.

Dzisiaj żyjąc w biegu, w ciągłej rywalizacji, pędząc przez życie niczym pociąg  Intercity musimy mieć w ciągu kilku lat nowy samochód, nowe mieszkanie, nową zmywarkę, lodówkę, telewizory cienkie z najcieńszych a wszystkie te zakupy- na kredyt.

I to są największe  pułapki obecnych czasów.

Gdy  dzisiejsi młodzi ludzie  będą mieli szczęście, wiele szczęścia, gdy nie stracą  posady z byle powodu, choćby dlatego, że na ich miejsce  czekają już młodsi,  wykształceni  za granicą , znający więcej języków, mniej wymagający, to dzisiejsi trzydziestolatkowie w wieku sześćdziesięciu lat   stwierdzą w końcu z ulgą, że właśnie zapłacili  ratę ostatniego kredytu  zaciągniętego trzydzieści lat wcześniej.

I tutaj mogą ze zdziwieniem stwierdzić, że ich rodzice nie popadali w takie pułapki, nawet raty orsowskie płacili o wiele krócej.

My  starsi mierzyliśmy siły na zamiary, dzisiaj nie ma czasu na czekanie.

Dla pokolenia trzydziestolatków wyzwaniem jest utrzymywanie bliskich relacji z ludźmi. W jednym z wywiadów Pauliny Wilk  wyczytałam:

„ młodzi zostali uwikłani w wyścig szczurów, uczestniczą w grze, której reguł nie stworzyli.  Mówi, że w PRL ludzie byli równi, nieskażeni chciwością, grali razem, wymieniali się dobrami, chętnie pożyczali, samolubni tracili, obowiązywała uczciwość i sprawiedliwość. „Potrzebowaliśmy siebie – pisze. – Nie przeszkadzało nam, że jesteśmy tak samo ubrane – że wszystkie  nosimy  identyczne sukienki, z jednego sklepu i jednej dostawy”…

Możecie powiedzieć, że spostrzeżenia Pauliny Wilk są nieco naiwne. Nie, nie są. Widzi ona świat poprzez swoje doświadczenia, życie rodzinne w Peerelu, dorastanie, studia i pracę, którą na końcu traci w nowej rzeczywistości. Nie jest to lukrowana papka dla mas.

Wysuwa wiele trafnych wniosków, jednym z nich jest fakt, że kiedyś nie pieniądze i nie rywalizacja określały relacje społeczne. Dzisiaj można za pieniądze spełniać swoje oczekiwania i nie potrzebuje się innych.

Marzenia czasów Peerelu wynikały z nas samych, dzisiaj wynikają z agresywnego marketingu.

Mogłabym jeszcze bardziej was zachęcać do sięgnięcia po tę pozycję. Jednak trzeba zachować umiar chwaląc, patrzeć ostro i z dystansem, tym niemniej książka zrobiła na mnie duże wrażenie, ponieważ to co we mnie kiełkowało od wielu lat, zostało powiedziane na głos przez młodą bezkompromisową osobę, o połowę młodszą.

„Znaki szczególne”  to opowieść o młodych ambitnych i odważnych  ludziach , którzy próbują podołać ogromnym wyzwaniom oraz o cenie jaką muszą za to płacić.

Polecam!

Paulina Wilk ‘Znaki szczególne” Wydawnictwo Literackie marzec 2014

ps. W dniu 28.05.2014 znalazłam artykuł, który jest ciekawy i w kontekście do powyższego tekstu zachęcam do przeczytania

http://www.krytykapolityczna.pl/artykuly/opinie/20140527/michnik-dzieci-krula