Polski Związek Badmintona powołano w dniu 7 listopada 1977 r.  podczas I Walnego Zjazdu, który odbył się tego właśnie dnia w sali Klubu „Olimp” OPO Warszawa na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Zanim jednak do tego doszło i zanim zebrano wszelkie dokumenty, w tym samym roku w dniu 29 maja spotkali się w Głubczycach działacze, przedstawiciele klubów i podpisali deklaracje o przystąpieniu do Polskiego Związku Badmintona. Jak napisał w relacji z tego spotkania Julian Krzewiński: ”… gdy przewodniczący zebrania Jerzy Wrzodak zaprosił do podpisania deklaracji członkowskich założycieli PZBad, przedstawicieli 9 klubów sportowych, nastąpiła przez moment wiele mówiąca cisza. W tej doniosłej chwili starszym działaczom zwilżyły się oczy, a na twarzach młodych wyczytać można było radość i zadowolenie, że nareszcie, że to prawda, że będą traktowani na równi ze swymi kolegami z innych dyscyplin sportowych, że ich dyscyplina nie będzie gorsza od innych…”.  Deklaracje członkowskie w kolejności podpisali przedstawiciele następujących klubów:

Bolesław Zdeb ZKS Polonia Głubczyce, Mieczysław Zyśk SKS Start Gdynia, Roman Słota KS Stal Brzezinka Mysłowice, Jerzy Suski KS Stal FSO Warszawa, Andrzej Szalewicz KS Stal FSO Warszawa, Marian Krasowski

badminton „retro”

BZKS Chrobry Opole, Eugeniusz Jaromin KS Unia Bieruń Stary, Jerzy Szuliński GHKS Bolesław Bukowno, Wiesław Tomaszewski AZS Katowice, Janusz Musioł AZS AWF Wrocław. Na zebraniu przyjęto także projekt statutu związku. Poinformowano również wszystkich obecnych o sprowadzeniu z Chin przez CHPiS w Łodzi, lotek piórkowych „Pioneer” – 60.000 granatowych przeznaczonych do treningu i 60.000 zielonych przeznaczonych do gier turniejowych. 27 lipca w Restauracji „Adria” w Warszawie tymczasowy Zarząd PZBad w składzie: Andrzej Szalewicz, Julian Krzewiński, Jerzy Wrzodak (w skład

Rok 1998 odznaczenia dla ludzi sportu p. Irena Szewińska i Jadwiga Ślawska Szalewicz

tymczasowego Zarządu wchodzili też: Janusz Musioł, Eugeniusz Jaromin) spotkali się z sekretarzem generalnym Polskiego Związku Szermierczego Jadwigą Ślawską aby nakłonić ją  do profesjonalnego poprowadzenia nowo powstającego Związku. Było to decydujące spotkanie. W dniu 27 sierpnia 1977 r decyzję nr 6010/397/77 III

Wydział Spraw Wewnętrznych Urzędu m.st. Warszawy postanowił wpisać do Rejestru Stowarzyszeń i Związków pod numerem 1011 POLSKI ZWIĄZEK BADMINTONA.

I tak zaczęły się przygotowania do I Walnego Zjazdu powołującego Polski Związek Badmintona, Zarząd i Komisję Rewizyjną, który odbył się 7 listopada 1977 roku, 37 lat temu.

O narodzinach Polskiego Związku Badmintona

Z okazji 37 rocznicy o historii powstania Polskiego Związku Badmintona opowiadała

Jadwiga Ślawska Szalewicz

dynie: Piena Lungo zielone podłużne, i Pyza,

” Bea w kuchni”   http://beawkuchni.com/  , ogłosiła „Festiwal dyni” a ja w ramach tego Festiwalu zapraszam:

Dzisiaj będzie o dyniach, ostatnich ciepłych dniach jesieni, i o tym, że przez kilka dni jeszcze możemy zaopatrzyć się w piękne warzywa w ekologicznym Gospodarstwie Rolnym w okolicach Warszawy, o którym dowiedziałam się z blogu „Bea w kuchni”.

Jak wiecie lubię gotować, czytam książki kucharskie, zbieram przepisy kulinarne, czytam blogi kulinarne i dzielę się  z wami wszelkimi napotkanymi ciekawostkami.  Nie sposób, zatem nie podzielić się wiadomością dotyczącą Warszawy i okolic.

Dotyczy ona Gospodarstwa Rolnego państwa Majlertów  (http://www.majlert.pl/   pięknie położonego na północno – wschodnich obrzeżach Warszawy w Białołęce o historycznej nazwie Marcelin-Tadzinek, które ma długą tradycję produkcji rolnej sięgającą XIX wieku. O Rodzie Meylertów-Majlertów i ich gospodarstwie rolnym znalazłam więcej wiadomości : http://www.bialoleka.waw.pl/page/index.php?str=286, oraz    http://www.bialoleka.waw.pl/page/index.php?str=148 .

W Gospodarstwie Rolnym państwa Majlertów na 10-ciu hektarach uprawiane są warzywa,

Rouge vif d’Etampes na przetwory, do pieczenia

przede wszystkim gatunki mało znane lub zapomniane. Mimo „miejskiego” otoczenia, gleby w Marcelinie, wg wyników analiz nadają się do produkcji zdrowej żywności.
Właściciele ciągle poszukują „złotego środka”, łączą najnowsze osiągnięcia nauk rolniczych z elementami rolnictwa ekologicznego.

Ponieważ sezon w Gospodarstwie Rolniczym kończy się, zachęcam wszystkie osoby zainteresowane zakupem pięknych dyń o różnych kształtach i smakach do odwiedzenia sklepiku warzywnego w Białołęce. To, co znalazłam na półkach, w skrzyniach i ladach przeszło moje najśmielsze oczekiwanie. Dynie Early Butternut, Sampson, bezłupinowe GL Maxima F1, Muscat de Provance, Piena Lunga, Uchiki Kuri z wyspy Hokkaido w skrócie nazywana Hokkaido, Futsu Black, Sampson. Wiele z nich nadaje się do długiego przechowywania w chłodnym pomieszczeniu stosunkowo suchym (może być nawet garaż), niektóre zaś nadają się na przetwory i nie myślę tutaj o przetworach do słoików, tylko o najprostszym przechowywaniu w torebkach foliowych w zamrażarce.

Early Butternut

Zakupiłam większą ilość dyni Early Butternat, którą przygotowuję w następujący sposób: dynię kroję na pół, wydrążam z niej pestki i części miękkie, układam na blaszce wyłożonej  papierem do pieczenia, wstawiam do piekarnika na 45-50 minut. Wyjmuję, studzę wydrążam łyżką, wkładam do torebek foliowych i zamrażam. Pozyskany miąższ dyniowy można również zmiksować, włożyć do słoików (mniejszych lub większych, w zależności od wielkości rodziny) i pasteryzować przez 10 minut gotując słoiki w garnku z wodą. Pozostaje nam tylko opisać przygotowane słoiki lub torebki foliowe i czekać na odpowiednią chwilę, aby przyrządzić z nich ciasto lub placuszki lub inne pyszne potrawy.

Zwracam uwagę na fakt, iż dynia posiada wspaniałe walory smakowe oraz daje nam wiele możliwości kulinarnych. Piękny kolor dynie zawdzięczają Beta –karotenowi, czyli prowitaminie A, która ma działania anty-utleniające, czyli jest wspaniałym jakże teraz modnym anty-oxydantem!    Spośród warzyw i owoców uprawianych w naszym Kraju dynia jest jednym z najbogatszych źródeł Beta-karotenu, który wraz z witaminą C strzeże

Muscat de Provance

nas przed wolnymi rodnikami. Ponieważ Beta karoten odporny jest na obróbkę kulinarną i wysokie temperatury, stąd wniosek, że dynie duszone, bądź gotowane są dobrym źródłem prowitaminy A.  Uzbrojone w podstawową wiedzę naukową, możemy przystąpić do prac kuchennych przygotowując dynie na obiad lub w celu dłuższego ich przechowania w postaci mrożonek lub w słoikach. Powodzenia!

Oto moje przepisy na niektóre przetwory, zupy, placki czy też ciasta, które znajdziecie tutaj: http://www.okiemjadwigi.pl/jesienne-klimaty/ ; http://www.okiemjadwigi.pl/rozgrzewajaca-zupa-dyniowa/; http://www.okiemjadwigi.pl/dynia-proste-i-piekne-dania-jesienne/

Podałam linki do moich przepisów na zupę dyniową, placuszki dyniowe, kotleciki z dynią, pieczone mięsko mielone z dynią, ciasto i inne pyszności.

Uchiki Kuri czyli Hokkaido

Ponieważ sezon dyniowy będzie jeszcze jakiś czas trwał, ja zachęcam bardzo serdecznie osoby mieszkające w Warszawie i okolicach do odwiedzenia Gospodarstwa Rolnego państwa Majlertów. Oprócz dyń kupiłam również świeży majeranek, cykorie liściową, buraki ćwikłowe drobniutkie, malutkie, botwinkę o pięknej nazwie Mona Gold, jarmuż zielony i bordowy, fenkuł, pory, sałatę radiccio. Sezon kończy się tutaj w dniu 25 października

dynie Sampson

2014 r. nie mamy więc zbyt dużo czasu do namysłu. Następny zaczniemy na Wiosnę 2015 r. A zatem do zobaczenia w sklepie Majlertów, nie przegapcie szansy na zakup pysznych warzyw, i dyń w bardzo korzystnych (obniżonych) cenach!!!

Na koniec podaje jeszcze przepis na placek z dyni

3 szklanki startej surowej dyni, 1 szklanka pokrojonej cebuli, 1 szklanka startego, żółtego sera, 1 szklanka maki (jaglanej, owsianej, kokosowej lub migdałowej, amarantusowej  lub innej ), 1/2 szklanki oliwy, 4 jajka, sól i pieprz do smaku

wykonanie: wszystkie składniki dokładnie wymieszać, posolić i popieprzyć. Okrągłą tortownicę o średnicy 24-26 cm wysmarować olejem, piec około 40 minut w piekarniku rozgrzanym do 180 stopni

placuszki z dyni bez łupinowej Gl Maxima F1

dynia bez łupinowa Gl Maxima F1

2 szklanki startej dyni (na grubych oczkach), 1-2 jaja, 2-4 łyżki mąki (wg uznania, ja dodaję mąką jaglaną), 1 pęczek posiekanej natki, 1 ząbek czosnku wyciśniętego przez praskę, sól pieprz do smaku,

wykonanie: szybko połączyć wszystkie składniki, smażyć na oleju, po usmażeniu kłaść na papier kuchenny w celu odsączenia nadmiaru tłuszczu

Carpaccio z surowej dyni  Muscat de Provance , lub Piena Lunga

dynię wydrążamy, obieramy , kroimy na cienkie talarki, doprawiamy solą, pieprzem świeżo zmielonym, oliwą extra virgine bardzo dobrej jakości, do której dodaję troszkę czosnku do smaku przepuszczonego przez praskę.

Early Butternat pieczona, po usunięciu skórki (lub nie) jako warzywo do drugiego dania lub zamrożona poczeka na swoja kolej placuszki, ciasto lub tarta

Dynia po australijsku -przepis uzyskany podczas pobytu w Sidney na Igrzyskach Olimpijskich 2000 r Dynia Uchiki Kuri – Hokkaido ze skórką, Butternut bez skórki, lub w połówkach ze skórką, Sampson – po obraniu dynię wydrążam, kroję w dużą kostkę lub plastry, wykładam na blachę wyłożoną papierem, skrapiam oliwą extra virgine, solę, pieprzę i posypuję ulubionymi ziołami. Wstawiam do rozgrzanego  do 200

dynia Piena Lunga przygotowywana do słoików w syropie octowo goździkowym

stopni piekarnika na ca 30 minut (zależy od wielkości kawałków). Jemy na ciepło, lub w wersji wykwintnej wykładam na świeżą rukolę  – wygląda wtedy przepięknie  w kolorach zielono- pomarańczowo.

Dynię Butternat przygotowuję w inny sposób.  Kroję na pół, wydrążam,  ukośnie kroję (a właściwie robię rowki) tak samo  jak bym przygotowywała  kiełbaski na grill a w ukośne cięcia wkładam przygotowane zioła z czosnkiem i oliwą, całość posypuję serem Grana Padano, piekę około 25-30 minut.

dynia makaronowa (żółta)

Dynia makaronowa

inaczej zwana Pyzą, piękna żółta lekko owalna w kształcie piłki do rugby, na pierwszym zdjęciu leży sobie na Piena Lunge.

No i cóż z tą dynią robimy? Posiada strukturą spaghetti. Możemy ją upiec lub ugotować w całości. W pieczeniu skórka dyni może nawet się trochę przypiec. Po wystudzeniu

dynia w syropie słodko kwaśnym z goździkami

przecinamy w poprzek na dwie połówki. Wyciągamy ze środka pestki oddzielamy włókna od cienkiej skórki, wykładając na misę.

Do tej dyni przygotowuję sos szpinakowy z serem gorgonzola (szpinak wykładam  na patelnię z rozgrzaną oliwą, dodaję czosnek podsmażony, sól i pieprz, podsmażam szpinak tak, aby woda z niego odparowała, ale nie całkowicie, dodaje ser gorgonzola i dalej smażę. Tak przygotowanym sosem polewam dyniowy makaron, danie jest prze- pyszne!

zupa dyniowa z dyni Muscat de Provence

Dynię można gotować lub piec. Ja piekę 2 kilogramową dynię około godziny dziesięć, godziny dwadzieścia minut.

Pozdrawiam, życząc udanych zakupów!

Wasza Jadwiga

Tajemnice Prowincji
Joanna Jurgała Jureczka

Panią Joannę Jurgałę-Jureczkę poznałam kilka miesięcy temu. Spotkałyśmy się u Małgosi, która zaprosiła mnie na szybką kawę podczas wizyty Joasi. Wiesz jest u mnie młoda autorka dopiero, co wydanej książki o Zofii Kossak. Joanna przyjechała w sprawach książki tej i kolejnej, która ma się niebawem ukazać. Właśnie pijemy kawę, przyjdź, poznacie się. Takiej okazji nie mogłam zaprzepaścić. Za chwilę siedziałyśmy w kuchni popijając espresso, radośnie gadając. Dla mnie najpiękniejszym pomieszczeniem w każdym domu jest kuchnia! Tutaj odbywają się najmilsze rozmowy zawsze i z każdym.

Oczywiście rozmawiałyśmy nie tylko o wydanych książkach, ale też i o pomysłach na następne. Jak to kobiety rozmowa dotyczyła też dzieci, jako że Joanna jest żoną Krzysztofa i mamą Michała, Marcina i Magdaleny. Mieszkają na Śląsku Cieszyńskim.

Joanna Jurgała Jureczka uczyła się w Cieszynie, zaś filologię polską ukończyła na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, w roku 1999 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. zw. dr hab. Krystyny Heskiej-Kwaśniewicz nosiła tytuł: Oswajanie „nieznanego kraju”. Śląsk w życiu i twórczości Zofii Kossak. Sama o sobie mówi, ze jest naukowcem, jednak popełnione książki potwierdzają jej talent pisarki.

Pracowała, jako polonistka w cieszyńskich szkołach średnich, była dziennikarką „Gościa Niedzielnego” i współpracowała z innymi redakcjami czasopism o zasięgu regionalnym i ogólnopolskim.

W Górkach Wielkich pracowała w Muzeum Zofii Kossak-Szatkowskiej, prowadząc badania nad biografią i twórczością Zofii Kossak a także literatów związanych ze Śląskiem Cieszyńskim. Wykładała literaturę chrześcijańską i

Małgorzata Gutowska- Adamczyk i Joanna Jurgała- Jureczka

regionalną, bierze udział w sesjach naukowych, panelach dyskusyjnych, wygłasza prelekcje, najczęściej w formie prezentacji multimedialnych, prowadzi spotkania z pisarzami. Współpracowała z autorami filmów dokumentalnych na temat Zofii Kossak (m. in. „Errata do biografii”).

Jest autorką licznych artykułów a także publikacji, głównie o charakterze naukowym i popularnonaukowym a także książek, m. in. Oswajanie „nieznanego kraju”. Śląsk w życiu i twórczości Zofii Kossak, Dzieło jej życia. Opowieść o Zofii Kossak, Zofii Kossak dom utracony i odnaleziony, Historie zwyczaje i nadzwyczajne, czyli znani literaci na Śląsku Cieszyńskim, Skrzat opowiada o beskidzkich skarbach, Gdzieś na końcu świata.

Tyle informacji o Joannie znalazłam w Internecie.

W kontaktach bezpośrednich pani Joanna wydała mi się bezpośrednią, miłą, skromną osobą, która wielkim szacunkiem darzy Małgosię Gutowską- Adamczyk wspaniałą autorkę wielu książek dla młodzieży a także powieści „Cukiernia Pod Amorem” oraz „Podróży Do Miasta Świateł”. Siedziałyśmy pijąc kawę, jedząc orzeszki laskowe, migdały a także częstując jabłkami psy Neskę i Milkę, które towarzyszyły naszemu spotkaniu „w kuchni”. Rozmawiałyśmy a czas nieubłaganie płynął. Tyle pytań zostało niezadanych a przecież wiedziałam, że napiszę o Joannie, aby przybliżyć wam, autorkę książek w tym „Tajemnic Prowincji”, która w czerwcu 2014 ukazała się nakładem Wydawnictwa „ZYSK i S-KA”.

Joanna Jurgała Jureczka

„Tajemnica Prowincji” to opowieść pełna tajemnic, które śledzimy zagłębiając się w lekturę, poznajemy rodzinny świat głównej bohaterki Joanny, oczekującej na intratną posadę w Krakowie,  staje się na rok kustoszem Muzeum Hrabiny Doenhoff, mieszczącego się w Domu Leśniczego przy niszczejącym Pałacu. Justyna Skotnicka, podejmuje również tymczasową opiekę nad dwoma synami swojej siostry. Trudna sytuacja finansowa rodziny wymusza na siostrze i jej mężu konieczność podjęcia pracy w Niemczech, co jest związane z rocznym kontraktem. Justyna, nowa pani kustosz w Muzeum, staje się opiekunką dwóch młodych ludzi nastoletniego Maćka i pierwszoklasisty Kuby. Obydwaj mają wspaniałe poczucie humoru. Czytając te fragmenty książki, w których  są głównymi bohaterami, widzę dwóch inteligentnych młodych ludzi, którzy mogą być super dziećmi w każdej rodzinie a mnie wydaje się, że autorka znakomicie podgląda własnych synów i ich życie codzienne. Oczywiście młodzi nie są aniołkami, ale żywymi ludźmi, z własnymi pomysłami na życie, z którymi ciotka Justyna musi sobie poradzić.

Powieść rozgrywa się w Brzozowie, rodzinnym miasteczku Justyny, która przyjechała tylko na chwilę, na rok. Toczące się sprawy zarówno w pracy oraz w domu, nawiązujący się bliski kontakt z siostrzeńcami, zacieśniające się powiązania z poszczególnymi osobami, mieszkańcami

Joanna Jurgałą Jureczka spotkanie z czytelnikami w Skoczowie

Brzozowa, zmieniające pory roku stanowią czas na zastanowienie, czego tak na prawdę pragnie Justyna. Zraniona przez pierwszą miłość, stara się odnaleźć w pracy, chociaż jej mama, burmistrz Brzozowa, chce pomóc  w kryzysowej sytuacji, poznając ją z Rafałem. Czy z tej znajomości rozwinie się wielka miłość? Czy hrabia reprezentujący rodzinę Doenhoff wpłynie na zmianę w życiu Justyny?

Czytając tę powieść dwa razy, zwracałam uwagę na coraz to nowe postaci, które pojawiały się w książce. Podobała mi się Helena Stępniowa, sprzątaczka zatrudniona w Muzeum, bez której nic nie ma prawa się zdarzyć, bowiem jak nikt zna wszystkich w okolicy. Podobały mi się również wtrącane opowieści o Kossakach, którzy na Śląsku Cieszyńskim przebywali, o Witkacym, który w latach trzydziestych był ich gościem, o tym, że rysował portrety młodych mieszkańców pałacu i o tym, jak jeden z tych portretów odnajduje się w rupieciach i papierach na strychu Muzeum, aby nagle zginąć. W związku z tak zawiązaną akcją nie może obyć się bez śledztwa, które przyniesie niespodziewane rozwiązanie.

Tyle mogę napisać, a jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej, koniecznie sięgnijcie po tę miłą książkę.  Zapraszam do przeczytania urywku z książki „Tajemnice Prowincji”, który dla was wybrałam:

Joanna podczas spotkania

„… Już tu są! – ekscytował się dyrektor Janik.

–  Kto?

– Jak to, kto? Oni. Prawnuk hrabiny i jego kuzynka. Rozmawiałem z nimi przez telefon. Bedą u mnie za godzinę. Przyjechali z Wiednia, ale on, zdaje się, na stałe mieszka w Szwajcarii czy Francji. Nie wiem. Akcent miał francuski.

-Chyba przed chwila ich spotkałam. Dlaczego się pan tak denerwuje?

-Przecież mówiłem!- Zniecierpliwił się.-Chcą odzyskać majątek, no a teraz maja ochotę na nasze muzeum. Musi pani cos zrobić!

-porządkuje zbiory, jak się umówiliśmy. Nawet pan nie ma pojęcia, jak przez te lata wszystko zostało zaniedbane. Nie ma porządnych spisów i katalogów, na strychu i w piwnicy walają się zakurzone papiery, dokumenty. Bóg wie, co jeszcze.

– Pani doktor, porządki są mało, że tak powiem, spektakularne.

-Zorganizowałam lekcje muzealne, robię promocję, bywam w szkołach, mam tam prezentacje, wykłady. Jest sporo zwiedzających.

-O! To, to – ucieszył się dyrektor, przesiadając z zabytkowej kanapy na krzesło, z powodzeniem udające osiemnastowieczny mebel.  -A może jakiś rozgłos medialny? -zaproponował nieśmiało -Wywiady, spotkania. Może konferencja prasowa.

-Konferencja?- zdziwiłam się.- Nie ma mowy. Czym ją uzasadnimy? Lekcjami muzealnymi? Przecież tu nic nadzwyczajnego się nie dzieje!

Zmartwił się wyraźnie, ale zapewniłam go, że nie ma podstaw obalenia testamentu hrabiny. Zbiory są nadal własnością skarbu państwa i nie musi obawiać się spotkania z prawnukiem i prawnuczką Franciszki Doenhoff. Powinien udawać, że bardzo się cieszy z ich przyjazdu.

*

Na progu Domku Leśniczego czekała Stępniowa. Skrzyżowała ręce na obfitym biuście i oświadczyła, że, jeżeli Rychu jeszcze tydzień będzie porządkował strych, nie ręczy za siebie. Może nawet złoży wypowiedzenie.

-Co ja pocznę bez pani, pani Heleno?- zapytałam uśmiechając się, co ją ostatecznie wyprowadziło z równowagi.

-Pani kierowniczka sobie żartuje ze mnie, a ja schody muszę wycierać trzy razy w ciągu dnia! Żeby jeszcze uważał pijak jeden, ale on na prawo i lewo rozsypuje kurz i śmieci, znosząc te stare graty.

-Przecież go pani lubiła-przypomniałam, ale zobaczywszy jej pełen wyrzutu wzrok, zapewniłam nieszczerze: – Na pewno coś da się zrobić…”

Zachęcam do przeczytania książki, która jest miłą lekturą dla każdego!

Wasza Jadwiga