dżem morelowy

Tak dawno nie pisałam na blogu o sprawach przyziemnych, jakimi ostatnio wydają się być przetwory! Uzupełniam wpis.Ostatnio na rynku pojawiły się morele importowane z Hiszpanii, Włoch oraz Francji. Polecam szczególnie te francuskie. Można je kupić w supermarketach, czasem nawet na bazarku u znajomego sprzedawcy. Są duże, miękkie, soczyste i pachnące. Morele kupiłam w Lidlu i Kauflandzie, w sumie około dwunastu kilogramów a może ciut więcej?  Zakupiłam również słoiki z zakrętkami o pojemności 350 mililitrów.

Oczywiście morele kupiłam w dwóch ratach, tak, aby móc przerobić je w ciągu jednego lub dwóch dni.

Składniki

Morele 6 kg, cukier 2 kg

Wykonanie

Umyte i wypestkowane morele wrzuciłam do garnka z grubym dnem, ugniotłam ręką dociskając do dna, zasypałam 1 kg cukru i odstawiłam na kilka godzin.

Wieczorem przygotowane morele ustawiłam na maleńkim gazie, na płytce, gdy już troszkę podgrzały się rozdrobniłam je drewnianym wałkiem do ziemniaków. W ten sposób skróciłam czas duszenia owoców.

Na gazie podgrzewałam je przez około półtorej godziny, tak, aby morele rozpadły się na jak najmniejsze cząstki. I tu nastąpiła najprzyjemniejsza część pracy. Ciepłe rozpadające się owoce zmiksowałam ręcznym blenderem na kleistą masę!!!! ( Ten sposób podpowiedziała mi moja przyjaciółka Jola, która jest ekspertem w sprawie przetworów z moreli!). I rzeczywiście, powstała masa pachnąca koloru złotego. Morele nie zmieniły swojego koloru. Dodatkowo po blendowaniu podgrzewałam masę około pół godziny i odstawiłam na noc przykrywając lnianą ściereczką. Następnego dnia rano spróbowałam kropelkę dżemu, stwierdziłam, że jest za kwaśny, dosypałam cukru ( w sumie użyłam 2 kg). Całość podgrzewałam na małym ogniu jeszcze przez godzinę, zwracając uwagę na to, aby dżem się nie przypalił. Mieszałam od czasu do czasu drewnianą łyżką. Gdy na wierzchu masy morelowej pojawiły się bąbelki a masa pięknie „puchała” gorącą wlewałam do umytych słoików, natychmiast zakręcałam i stawiałam na ściereczce do góry dnem.

Aby moje przetwory morelowe dodatkowo dobrze zabezpieczyć, pasteryzowałam słoiki w garnkach po cztery sztuki, ustawiając je na ściereczkach zalanych ciepłą wodą. W ten sposób pasteryzowałam dżemy przez 10 minut od momentu zagotowania.

Po zagotowaniu słoiki pozostawiłam w garnkach do wystudzenia.

Pozostało tylko nakleić karteczki z nazwą i datą produkcji.

Pyszny dżem morelowy używam do naleśników, białego sera, kanapek oraz jako masę do mazurków. Polecam wszystkim, którzy lubią zrobić coś dobrego dla swoich bliskich. Smacznego!

Redaktor Henryk Urbaś Polskie Radio i autorka

J. Poradzińska, A i Z Grochowscy, A. Szalewicz

Spotkanie z autorką książki Moje podróże z lotką zgromadziło w Polskim Komitecie Olimpijskim Klub Olimpijczyka ponad pięćdziesiąt osób. Przez półtorej godziny wspominałam ludzi z którymi współpracowałam przez ponad pół wieku! Atmosfera wspaniała, kilka razy otrzymałam brawa, jaka to przyjemność gdy spotykasz ludzi, którzy chcą dzielić Twoją radość i pasje, miłość do sportu bo sami są też zakręceni na jego punkcie. Dziękuję serdecznie Red. Henrykowi Urbasiowi który prowadził spotkanie, prof. Wojciechowi Zabłockiemu mistrzowi nad mistrzami w fechtowaniu architektowi, który między innymi swoimi wspaniałymi projektami, zaprojektował również halę MZKS Mera w Warszawie, prof. Kajetanowi Hądzelkowi znakomitemu przedstawicielowi świata gier zespołowych – koszykówki szefowi

Arkadiusz Godel drużynowy złoty medal we florecie Igrzyska Olimpijskie Monachium 1972 (druzyna w składzie W.Woyda, M.,Dąbrowski, L.Koziejowski,J.Kaczmarek, A.Godel) oraz dr. okulista Aldona Kraus poetka

Fundacji Centrum Szkolenia Olimpijskiego, Jackowi Bierkowskiemu szabliście wicemistrzowi świata w 1975 r, Dariuszowi Goździakowi drużynowemu złotemu medaliście w dyscyplinie

Wiktoria Dąbczyńska mistrzyni Polski 2017 w grze pojedynczej i jaj mama Ola Dąbczyńska z autorką

pięcioboju nowoczesnego na Igrzyskach Olimpijskich Barcelona 1992, Tadeuszowi Wróblewskiemu prezesowi Polskiego Związku Kajakowego, Marcinowi Szczypiorskiemu b. prezesowi Polskiego Związku Jeździeckiego, Idze Kłodeckiej- Różalskiej z Komisji Sportu Kobiet PKOL, Iwonie Grys b. dyrektor Muzeum Sportu i Turystyki, Monice Dąbrowskiej z Agencji21, Grzegorzowi Możdżyńskiemu b. dyrektorowi do spraw marketingu Firmy NOKIA, b dyrektorowi Emporia Telekom, Oli aktualnej

dyr. I. Rembiszewska, red. N.Gowin, R.Bogiel-Mikołajczyk Wydawnictwo Edipresse Polska S.A

mistrzyni polski w grze pojedynczej kobiet w badmintonie i jaj mamie Wiktorii Dąbczyńskiej, Katarzynie Sekule sekretarzowi generalnemu i Małgosi Wiśniewskiej Serednickiej dyrektorowi finansowemu z Polskiego Związku Badmintona, dr Hannie Grabowskiej, która na spotkanie przybyła ze Szwecji z Goeteborga! Moim blogowym koleżankom Notarii i Stokrotce, moim koleżankom szkolnym ze Szkoły Podstawowej nr 59 Wandzie Wawer, Bożenie Liem, Józefowi Odrobińskiemu, Wandzie Gąsiewskiej byłej opiekunce badmintona z MSiT Januszowi Kalinowskiemu z PAP, Rodzinie Alicji i Zbyszkowi Grochowskim, Joli Poradzińskiej, Paniom Idze Rembiszewskiej Dyrektorowi ds Książek Edipresse Polska S.A, Natalii Gowin Redaktor

red. J.Kalinowski, autorka, M.Szczypiorski (b.prezes Polskiego Związku Jeździeckiego),A.Młynarczyk Agencja swobodapr.pl

Inicjującej i prowadzącej Działu Książek Edipresse Polska S.A i Renacie Bogiel-Mikołajczyk z  Edipresse Książki, Adamowi Młynarczykowi z Agencji swobodapr.pl.

W pierwszym rzędzie Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Jadwiga i Andrzej

Serdeczne podziękowania składam najważniejszej osobie tego spotkania Małgorzacie Gutowskiej-Adamczyk, mojej mentorce, bez której książka nie powstałaby,

oraz mojemu mężowi Andrzejowi Szalewiczowi, z którym szczęśliwie przeżyliśmy w stadle małżeńskim już 25 lat. Wszystkim nie wymienionym dziękuję za wspaniałe spotkanie, za atmosferę, za możliwość cennych i wesołych wspomnień. Dziękuję wszystkim!

Jadwiga Ślawska Szalewicz

zdjęcia Jan Rozmarynowski

Carski tron

Jeszcze w Warszawie opracowany został  plan zwiedzania Petersburga, miasta położonego w delcie Newy nad Zatoką Fińską na ponad czterdziestu wyspach. Przyjechaliśmy tu przede wszystkim z powodu wspaniałych historycznych muzeów, najpiękniejszych i  najlepszych. Celem był Ermitaż.  Największe muzeum świata.  Drugie miejsce zajmował Pałac Mienshikova (Mieńszykowa) zbudowany przez architekta Giovanniego  Marię  Fontana. Aleksander Mienszykow był   serdecznym przyjaciela Piotra I, gubernatora Petersburga. Po śmierci Cara Piotra I Mieńszykow został oskarżony o defraudacje wielkich pieniędzy, musiał wyjechać z całą swoją rodziną w głąb Syberii, zaś pałac został skonfiskowany, gdyż był wspaniałą luksusową  budowlą.  Jakiś czas później został zburzony a na jego miejscu  wybudowano Zamek Michajłowski.  Od 1731 r w zamku  mieścił się korpus kadetów, który został odnowiony w XIX wieku.

ERMITAŻ

W latach 1956 – 1981 Pałac Mienszykowa został ponownie odrestaurowany i odtąd jest częścią Muzeum  ERMITAŻ. Znajduje się tutaj kolekcja obrazów rosyjskich XVII i XVIII wieku.

Tyle o historii wspaniałego budynku w Petersburgu.

Plany nasze obejmowały również zwiedzanie Peterhofu , Carskiego Sioła, Gatczyny oraz obserwatorium astronomicznego w Pułkowie. Na zwiedzanie mieliśmy tydzień czasu, i co ważne jeździliśmy własnym samochodem, który ułatwiał przemieszczanie się z miejsca na miejsce.

Andrzej i ja szukaliśmy  obrazu namalowanego przez Aleksandra Grigoriewicza Warneka  „Portretu Nikołaja Aleksejewicza Tomiłowa (1814-1858) w dzieciństwie  z rakietką do badmintona”, który powstał w 1825 roku. Pierwotnie myśleliśmy, że obraz znajdziemy w Państwowym Muzeum Rosyjskim, czyli właśnie w Pałacu Mieńszykowa . Sprawy się nieco komplikowały.

carska kareta

Nie przewidzieliśmy tylko jednego, w 1989 roku dyrektorem Ermitażu był Borys Piotrowski hrabia o polskich korzeniach. Mieliśmy dużo szczęścia, gdyż zupełnie przypadkowo przed wejściem do ERMITAŻU spotkaliśmy wiekowego siwego pana, który na nasze pytanie :

-Gdzie, w którym pokoju możemy znaleźć dyrektora Muzeum ERMITAŻ pana Borysa Piotrowskiego  ten uśmiechając się, odpowiedział w pięknej polszczyźnie

-To ja we własnej osobie!

Opowiedzieliśmy o wycieczce, o tym co nas sprowadziło do Petersburga, o tym że byliśmy w Moskwie, zwiedziliśmy Zagorsk,  a teraz poszukujemy dwóch płócien i mamy nadzieję, że tutaj je znajdziemy.

Chłopiec z rakietką do badmintona

Oczywiście załatwiliśmy nie tylko zwiedzanie stałej wystawy w muzeum ale też zwiedzanie magazynów Ermitażu a także pozwolono nam na identyfikację obrazu Palamedesa!! To była wielka a może nawet i największa niespodzianka jaka nas spotkała w tej podróży. W tym czasie w Ermitażu była wystawa największych flamandzkich  artystów XVI wieku. Po raz pierwszy widziałam takie ilości  obrazów  Rembranta, Van Dycka, Petera Paula Rubensa,Jana Brueghla, Franka Snydersa, Van Claesza, Tycjana, Salvatora Rosa, Jana Fyta, Fransa Halsa,  i wielu  innych wspaniałych malarzy. Chodziliśmy w milczeniu, chłonęliśmy piękno i cieszyliśmy się, że możemy być tutaj w Ermitażu, największym muzeum na Świecie. Największym i najwspanialszym, tak jest do dzisiaj!  Nie zapamiętałam wszystkich nazwisk, było to niemożliwe. W hallu każdy z nas kupił książki i albumy, zaś jeden album o Muzeum Ermitażu w czasie oblężenia Petersburga ( Leningradu)  otrzymaliśmy od autora albumu pana Borysa Piotrowskiego.

Zwiedzanie Muzeum Mieńszykowa było teraz łatwiejsze. Sekretariat Pana Piotrowskiego uprzedził dyrekcję i oto mogliśmy zwiedzić nie tylko stałą wystawę ale również  sale niedostępne dla

Anthony Palamedes 1601- 1673 (obraz Józefa)

publiczności. Mieliśmy rozwiązać pewien malarski dylemat, który dręczył Józefa od wielu lat. Chcieliśmy ustalić, czy obraz z kolekcji  Józefa  namalowany przez Anthonego Palamedesa  (1601-1673)rzeczywiście  jest tym „Koncertem” czy nie. W Pałacu Mieńszykowa  wisiał  podobny obraz o tym samym tytule. Mieliśmy ze sobą zdjęcia płótna ,które  stanowiło kanwę naszej wycieczki.  Znaleźliśmy obraz Anthonego  Palamedesa. Po dokładnym przestudiowaniu obu płócien kustosz muzeum wydał ostateczny wyrok,  obraz Józefa jest „Koncertem”.

Nasza wycieczkę po obydwu muzeach nakręciłam na taśmie vhs, którą po latach przegrałam na dvd.

A.Palamedes „Po koncercie” zdjęcie z taśmy video obraz w Muzeum Mienszykowa

Przed przystąpieniem do pracy nad postem obejrzałam kilka razy video aby wrócić do tamtych lat, kiedy w ZSRR wiele rzeczy niemożliwych było możliwe. To była niezapomniana wycieczka. W następnym poście opowiem wam o Peterhofie i Carskim Siole, pałacach, które zrobiły na mnie niesamowite wrażenie.

Wieczorem udaliśmy się na zamówioną kolację. Jakież było nasze zdziwienie. Wielka restauracja była pusta! Nikogo, tylko nasz stół przygotowany do przyjęcia??? Po krótkiej wymianie zdań okazało się, że tylko my wiedzieliśmy jak się zachować , zamówiliśmy stół, który na nas czekał. Pozostali goście wchodzili do pustej sali pytali o stolik a kelnerzy odpowiadal: miejsc wolnych nie ma, wszystkie stoliki  są zarezerwowane, co nie było prawdą! Jeden z gości hotelowych był tak głodny, że poprosił nas o kilka kromek chleba, którymi się podzieliliśmy. A u nas ? Na stole pojawił się prawdziwy kawior, w specjalnych pojemnikach na lodzie, bieługa, jesiotr , zimna wódka „Moskiewskaja”  i inne  pyszności których dawno lub wcale nie jedliśmy!

O Pałacu Zimowym, Ermitażu możecie przeczytać tutaj   https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_Zimowy   oraz tutaj https://pl.wikipedia.org/wiki/Ermita%C5%BC, ; Jego historia jest niezwykła.

CDN