Oficjalna premiera 14 czerwiec 2017 r.
Piknik Olimpijski z mapką dyscyplin
Niniejszym zapraszam wszystkich chętnych na wielką prapremierę książki, która odbędzie się podczas Pikniku Olimpijskiego! Warszawa Kępa Potocka w godzinach 12.00 – 16.00
Szukajcie przy kortach badmintonowych!
Zapraszam Kępa Potocka Warszawa!
Pozdrawiam
Jadwiga
Summary
Since the early hours of February the 3rd 1945, the area around the German town of Bleckenstedt, which housed a major Third Reich munitions factory, has seen the front shift from Western to Eastern Europe. The bombs have been dropping for more than twenty hours and all the neighbours were hiding in a concrete shelter – all except for my parents and a German midwife. Feeling certain that something noteworthy was happening, I stepped into this world a few minutes before noon – smoothly and without any complications; my life was starting to look interesting.
After the war, our family had already acquired papers allowing them to move to Canada. However, my father, a UNNRA driver, unexpectedly met his sister Victoria and her husband in one of the camps. She has told him about Warsaw, the uprising, the destruction and that their parents were still alive. This unexpected meeting, that took place in tragic circumstances, changed our plans and helped us make the decision to return to our homeland, Warsaw. This did not happen until 1946.
We moved in with my father’s parents to a 35-foot apartment on Ogrodowa Street. There were no creature comforts – the entire storey shared one bathroom. We were looking for a house, in which we could rebuild at least one, tiny room. Something to finally call our own. Eventually we found such a place in a six-storey apartment building in Wola District. The only thing missing was one wall and a ceiling. Thankfully, the task was made easy with the help of brother Kazimierz, a builder, and grandfather Benedykt, a bricklayer. There in 1948, my brother Zbyszek was born.
Moving house is always difficult for families, especially children who need to adapt, switch schools and make new friends. For me, a new school also meant finding a new music club because I had been playing the mandolin for a few years in the “DKD Koło” children’s band. My two elementary schools had been chosen by my parents; as for my high school, I chose it personally.
After graduation, I applied for the Faculty of Law and Administration at the University of Warsaw, where I studied for a year. I failed the History of State and Law test, having passed the other exams with B’s. Distressed, I found a job and enrolled in extramural studies at the Academy of Physical Education. It turned out to be a success and I graduated in 1972 majoring in Judo as a Trainer 2nd class.
In 1991, I was heading up the Polish Badminton Association and was the first woman-president in Polish sports. However, before that could happen, I had to jump through a lot of hoops: personal assistant, secretary, junior specialist, senior specialist, all the way to general secretary. I had to learn French – indispensable in fencing – and English, which was the “language of choice” in badminton. In order to learn the latter, I enrolled in Eckersley School of English in Oxford.
The newly-acquired knowledge hasn’t always been my saviour in everyday life. During financially difficult years in sport, when my salary was a mere 700 PLN a month, I was forced to turn to moonlighting and found a part time job at the Służew racing track, where I tended the 1st floor buffet. I was constantly honing my foreign language skills. Working at the Polish Olympic Foundation as a Vice-President of Marketing, I acquired a British Council scholarship and at 49, I completed a course in Marketing Sports in England. I had to react quickly in emergency situations: i.e. in 1997, when I lost my job overnight, three months later, I was already a manager at Sunset Suits in Warsaw. For two years I had to divide my time between selling suits and heading up a badminton association.
In 2004 I was elected Vice-President of the European Badminton Union. I was the first woman to hold that office in what is considered an English sport, predominantly governed by men. My long-lasting goal had been reached!
I have worked for the sport of Polish badminton from 1977 to 2005 and have led the sport through a rough political and economical transformation. Together with the management team, I have strived to make Polish badminton count and not let the association fail financially. All this, in order to allow our members to succeed and win medals, which would in turn translate into a rise in government funding and sponsorship.
Since 1986 I have held several offices in the European Badminton Union and I have met some wonderful people, who have helped me thoroughly understand the sport. It allowed me to find new and better solutions and integrate some of them into the EBU. Until the end of my career in badminton, I have learned from the greats: Torsten Berg, Gisele Hoffmann, Irene Delvai, Joao Matos, and – above all – my greatest mentor, Tom Bacher.
I cannot claim that all of this was possible without sacrifices. However, sport has given me everything. I have met many wonderful people: sportsmen, activists, businessmen, as well as our political elites. I have visited a lot of countries: Japan, USA, Australia, China and Indonesia and many of them, multiple times. I have taken part in five Olympic Games: Barcelona 1992, Lillehammer 1994, Atlanta 1996, Sydney 2000 and Athens 2004.
Thanks to the path I have chosen, I have finally found what is most important in life – family ties. In 1967 I married my judo trainer, Jan Ślawski, the father of our only daughter Agnieszka and in 1992 I met the man of my life, Andrzej Szalewicz, who has been my loving husband ever since.
Every young person looks for their purpose in life and I have found mine without any clues, favours, help from family or relatives. From a ponytailed girl I have evolved into an experienced sports activist. It has been made possible thanks to my strong will, fortitude, hardiness, as well as a talent for organisation and the faith in my own strengths.
I left the world of sports with the title of Honorary President of the Polish Badminton Association, having earned many awards and medals, such as the Commander’s Cross of the Order of Polonia Restituta and Distinguished Service Award in badminton.
I have been retired for ten years, however, I am not resting on my laurels. I am a housekeeper and a gardener, I love cooking and organizing family meetings. I am also the editor of the Okiem Jadwigi (“Through Jadwiga’s Eyes”) blog, which has had over 1,200,000 visits. For some time I have been an advocate of the EMPORIA Telecom telecommunications company, which focused on promoting telephones for elderly citizens. In addition to that, I lectured at the University of the Third Age and have taken part in numerous social campaigns, such as the Gerontology Congress. I am still curious about the world and love to read books, especially biographies and sports-related titles.
This memoir is aimed at cultivating the memory of people whom I have met in my life. I am grateful to those who helped me win, as well as those who contributed to me losing – they are the ones who made me stronger.
Warsaw, 2016
28 maja 2017 - 16:24
No tak, ty zostaniesz znaną pisarką, a kto będzie 3 czerwca obsługiwał piknik w Józefowie na rzecz moich sierot???
Żartowałam, trzymam kciuki, żeby dobrze poszło:)
28 maja 2017 - 17:44
Czekam z niecierpliwością.Recenzja okładki:zwraca uwagę, a o to chodzi.
28 maja 2017 - 18:38
Wprawdzie nie będzie mnie w okolicy kortów, ale z całego serca gratuluję Ci, Jadziu 🙂
Tak musiało się stać, już parę lat temu namawiałam Cię do spisania swojej bogatej wiedzy. Wystarczyło poczytać parę Twoich postów o badmintonie, a także historii tej dziedziny sportu w Polsce. Twoja wiedza nie mogła postać schowana w szufladce: WSPOMNIENIA. Pozdrawiam serdecznie :))
29 maja 2017 - 4:20
Serdecznie Ci gratuluję Jadziu. 🙂 .
29 maja 2017 - 9:18
Helen
Bardzo mi przykro, niestety będę na PIKNIKU OLIMPIJSKIM, mam nadzieje, że wybaczysz!
j
29 maja 2017 - 9:18
Tereniu
zapraszam i serdecznie dziękuję
j
29 maja 2017 - 9:19
Andrzej T
zapraszam PIKNIK OLIMPIJSKI Warszawa 3.06.2017 od godz.12.00 do 18.00 możliwość spotkania wielu znajomych!
j
29 maja 2017 - 9:20
AN-Ula
wiem, że nie będziesz, ale Anusiu co się odwlecze to nie uciecze, przecież zawsze mogę przyjechać na spotkanie do Biblioteki lub Domu Kultury w Twojej miejscowości razem z książkami! Pomyśl o tym!
j
29 maja 2017 - 10:06
Nooo! Imponujące 🙂 Gratulacje i powodzenia!
29 maja 2017 - 14:37
Gratuluję! Kibicowalam Ci od dawna i bardzo się cieszę! Jesteś wspaniała! Usciski!
29 maja 2017 - 18:23
Jagódko
mam dobrego nauczyciela! Pozdrawiam
j
29 maja 2017 - 18:24
Notaria
dziękuję serdecznie opłacała się ciężka praca!
j
30 maja 2017 - 11:58
To ja się zapisuję na totalny odlot z Jadwinią !! A kciuki i tak będę trzymać…;o)
1 czerwca 2017 - 4:52
Najserdeczniej Ci gratuluję Jadwigo.
Zapisałam termin i miejsce.Postaram się przyjść.
🙂
1 czerwca 2017 - 8:52
Gordyjko
miło i to bardzo!
j
1 czerwca 2017 - 8:53
Stokrotko
zapraszam będzie dużo zabawy w różnych dyscyplinach, a ja oczywiście zapraszam do badmintona
j
4 czerwca 2017 - 10:03
POZDRAWIAM SERDECZNIE, ŻYCZĘ MIŁEGO LATA. ? ? ?
4 czerwca 2017 - 17:50
Josef Job
W atmosferze festynu „Pikniku Olimpijskiego”, pod namiotem jednego ze współorganizatorów imprezy, spotkałem dziś koleżankę ze szkoły, której dawno nie widziałem. Spotkanie chyba oczekiwane, spontaniczne powitanie. Byłem ciekawy szkolnej koleżanki, odnową kontaktu, ale czy po latach i obracaniu się w różnym środowisku to możliwe? Warunki nie sprzyjały rozmowie, nie mówiąc o wspomnieniach. Tam bowiem promowała swoją książkę pt. „Moje podróże z lotką”, na którą czekałem aby przeczytać. Byłem ciekawy jakie też będą wspomnienia minionych lat nakreślone piórem Hajduczka. Po krótkim spotkaniu, z dedykacją autorki, wróciłem do domu i zabrałem się za przeglądanie książki i za czytanie. Rzeczywistość przerosła oczekiwania. Jestem pozytywnie zaskoczony i już doszedłem do półmetku czytania. Treść to – tak na szybko – spowiedź i punkt widzenia z pozycji dziewczyny, właściwie kobiety, takiej bardziej na granicy dorosłości. Opisane otoczenie – rodzice i znajomi – są szalenie istotni w jej dorastaniu. Przechodzenie z etapu dziecka i ucznia, w końcu córki która nie planuje, ale zaraz wyfrunie z domu, znajdzie akceptowane zajęcie i założy rodzinę. Chociaż nie tak do końca, gdyż rodzice to ważny element w jej świadomości, aby zrezygnować z całkowitej ich opieki. Czuję, że to dzieciństwo, dorosłe życie i wydarzenia głęboko przeżyła i myślę, że do dziś konsekwencje tego, co się stało, zajmują ważne miejsce w jej sercu i głowie. Chyba z wieloma rozwiązaniami nigdy tak do końca się nie pogodziła – mówi o tym w tonacji spowiedzi życia, omijając „rafy” które nie są zbyt wygodne aby o nich pisać. Domyślam się, że życie ma spełnione. Poznaję ją na nowo, spogląda na mnie ze stronic książki, wymieniając wśród innych urwisów i wspólną naszą wychowawczynię. Wydaje mi się, że chyba treść książki powstała z wewnętrznej potrzeby, a dalsze odsłony stronic mogą jeszcze mnie zaskoczyć. Na uwagę zasługuje lekkie pióro autorki i tematyka w której czytelnik taki jak ja może się odnaleźć, porównując atmosferę wielu podobnych doświadczeń i kolei życia.
4 czerwca 2017 - 17:57
Józef,
napisałam tę książkę aby pokazać, że czasy Peerelu nie były takie jak sobie niektórzy wyobrażali. Owszem były trudne, ale w takich czasach przyszło nam żyć, i ta osoba, która chciała cos w życiu zrobić wykorzystała je. Byliśmy młodzi mieliśmy marzenia zamieniliśmy je na studia, pracę oraz czas realizacji. Naszą pracę wykonywaliśmy dobrze bo chcieliśmy żyć w lepszym świecie. Czy to trudno zrozumieć? Nie! Wyjeżdżając za granicę widziałam zasadnicze różnice, nie mogłam się pogodzić z tym, że mamy tak jak mamy! Dlatego parłam do przodu pomimo tego, że nikt mnie nie wspierał. Sama! I o tym jest ta książka, chcieć to móc, ja chciałam.
Dziękuję za recenzję, uważam, ze powinieneś napisać swoją książkę, masz dryg.
4 czerwca 2017 - 17:58
Lotko
pozdrawiam
życzę wszystkiego dobrego!
j
4 czerwca 2017 - 19:15
Dostrzegam solidny grunt do ewentualnych wspólnych rozmów i wspomnień. Na kartach książki znajduję nazwiska dobrych znajomych i kolegów, a nawet rodziny jak Przedpełski. Mam wrażenie, ze ns/drogi gdzieś się przecinały ale nie wiedzieliśmy o sobie. Na moje wspomnienia i pisanie zbyt późno, chociaż tematów by nie zabrakło. Miło było się spotkać, a także poznać Twojego małżonka. Życzę powodzenia.
6 czerwca 2017 - 6:29
Józef
dziękuję bardzo
pozdrawiam
masz kontakt do Marysi Przedpełskiej?
j
10 czerwca 2017 - 23:40
Jadziu,
serdecznie Ci gratuluję. Kolejny raz dowiodłaś, że nie ma dla Ciebie rzeczy niemożliwych. Ta książka to jeszcze jedno Twoje marzenie, które udało Ci się spełnić. Bardzo się cieszę 🙂
11 czerwca 2017 - 16:24
Joanno
dziękuję pozdrawiam serdecznie, do zobaczenia
j
14 czerwca 2017 - 19:23
Jadwiniu, gratuluję, podziwiam Twoją pracowitość, madrość, determinację. Ta Książka była bardzo potrzebna. Kto inny by sto razy sobie odpuscił, Ty Jedna wiesz, ze to potrzebn. Bardzo Cię kocham:))
16 czerwca 2017 - 7:48
Cz
dziękuję, widziałaś moje zmagania, nie było łatwo, opowiadałam ci niejednokrotnie o tym co napisałam a co jeszcze pozostało, moi koledzy z badmintona są pod wrażeniem, dla nich to już historia
dziękuję
j