Park Joo-Bong trener Japonii

Legendarny badmintonista startujący w latach osiemdziesiątych do połowy lat dziewięćdziesiątych reprezentujący Koreę Południową jest osobą jedyną w swoim rodzaju. Odniósł sukces zarówno, jako zawodnik, a obecnie odnosi wspaniałe sukcesy, jako trener.
Jako zawodnik gier podwójnych wygrał wszystkie największe turnieje, zdobywając przede wszystkim olimpijski złoty medal w 1992 r. Park Joo-Bong jest doskonałym trenerem, zmienił Japonię i wprowadził ją, jako silnego przeciwnika na korty światowego badmintona.
Gwiazda światowego sportu Rajes Paul spróbował prześledzić sekrety sukcesów Parka Joo- Bong.
Dlaczego zostałeś trenerem Japonii?
Dołączyłem do Japonii krótko po Igrzyskach Olimpijskich Ateny 2004. Zawodników japońskich widziałem wielokrotnie przedtem i wiedziałem, że są nieźli. Dysponowali silnym smeczem a poziom ich gry nie odbiegał zasadniczo od najlepszych zawodników na świecie. Nie dysponowali jednak opracowaną strategią i taktyką gry, powoli zacząłem pracować nad zmianami.
Nie mogę uwierzyć, że tak szybko minęło czternaście lat. W tym czasie nauczyłem się języka japońskiego, aby łatwiej porozumiewać się nie tylko z zawodnikami, ale też z trenerami i działaczami.
Czy łatwo było dokonać zmian?
W Igrzyskach Olimpijskich Ateny 2004 brało udział trzynastu zawodników. Z wyjątkiem dziewczyny w grze pojedynczej kobiet, która przeszła do drugiej rundy, wszyscy pozostali odpadli. Mieli wystarczającą ilość punktów, aby zakwalifikować się do igrzysk olimpijskich, ale ich poziom sportowy był niezbyt dobry. Dlatego na początku starałem się zidentyfikować i wytłumaczyć im ich problemy. Wysyłałem zawodników na różnego rodzaju turnieje, poziomem dopasowane do ich gry, w których grali dobrzy

Park Joo-bong trener japonii w akcji

zawodnicy. Chciałem pokazać różnicę w wyszkoleniu pomiędzy nimi a najlepszymi, chciałem również pokazać im, jak bardzo ciężko muszą pracować, aby zmniejszyć odległość od najlepszych. Po pierwsze musiałem zmienić ich sposób myślenia. Następnie zacząłem zmieniać cele treningów.
Na początku było to bardzo trudne, gdyż japoński system treningów był zupełnie różny. Bazowali na treningach w klubach, nie mieli centrum szkoleniowego. Ja chciałem dla najlepszych zawodników centralizacji szkolenia, ale ten punkt stał się przyczyną i celem wojny z klubami. Taka organizacja treningów nie pozwalała na odpowiednią kontrolę szkolenia, a właściwie było ono poza wszelką kontrolą.
Chciałem, aby wyselekcjonowani najlepsi zawodnicy, zostali powołani do składu reprezentacji narodowej, mieli korzystniejsze warunki, bez uczucia, że kluby w ten sposób tracą swoich najlepszych. Pośrodku tej batalii znaleźli się zawodnicy. Ja jednak cały czas pracowałem nad zmianą sposobu myślenia.
Najważniejszym była zmiana w zrozumieniu zarówno zawodników jak i ich klubów, że istnieje właśnie taka potrzeba, aby pójść do przodu i realizować założone i wypracowane plany szkoleniowe.

Thomas Cup dla Japonii

Po około trzech latach zorganizowaliśmy narodowe centrum szkolenia, podobne do NSC (National Sport Council), w którym mieliśmy wszystko, od obsługi niezbędnej w codziennej pracy do centrum medycznego. Teraz zawodnicy spędzali około 100 dni w treningowym centrum, 130 dni było objęte wyjazdami na zawody, pozostałe dni spędzali szkoląc się w klubach. Powolutku zmieniałem system pracy w badmintonie japońskim. Obecnie ( po moich 14 latach pracy w Japonii) kluby są bardzo zaangażowane w pomoc i popierają ten system, mają do nas zaufanie, widząc efekty naszej pracy.
Jakie różnice widzisz u zawodników od czasu, gdy objąłeś kadrę?
Zawodnicy rozwinęli się niesamowicie. Wiedzą jak grać, analizują swoje pojedynki. Spędzamy wiele czasu dyskutując z nimi. Identyfikujemy problem i staramy się rozwiązać je.
Przynosi to wiele korzyści. Początkowo mieliśmy tylko dwóch trenerów: do debla kobiet i mnie. Teraz mam pięciu trenerów dla głównej grupy zawodników i kolejnych pięciu dla drugiej grupy. Sześciu z nich

Kento Momota najlepszy zawodnik Japonii w grze pojedynczej mężczyzn

jest opłacanych przez Japoński Komitet Olimpijski (OCJ). Mamy silna grupę wsparcia. Na zawodach mamy dietetyka oraz trenera (weight coach). Obecnie staramy się zatrudnić również menadżera, który będzie zajmował się logistyką organizacji treningów w NC Badminton wewnętrznym i zewnętrznym transportem zakwaterowaniem podczas zawodów, ponieważ do tej pory ja to robię. Chcę, aby trener zajmował się zawodnikami i treningiem, aby po czternastu latach, gdy osiągnęliśmy sukces, przejął moje zadanie w tej kwestii menadżer z prawdziwego zdarzenia.
Od momentu rozpoczęcia przez ciebie pracy w zarządzie Japońskiego Związku Badmintona zdobyliście medale Igrzysk Olimpijskich a także Thomas Cup.
Tak, pierwszy złoty medal igrzysk olimpijskich Japonia zdobyła po 12 latach mojej pracy. W roku 2016 na IO w Rio.
Była to trudna droga, bo cztery lata po objęciu stanowiska głównego trenera Japonii na IO Pekin 2008 Miyuki Maedo i Satoko Suetsuma weszły do pół finału debla kobiet. Osiem lat później w Londynie 2012 na Igrzyskach Mizuki Fuji/Reika Kakiiwa zdobyły srebrny medal, zaś na IO Rio 2016 debiutantki MitsakiMatsumoto (24 lata) i Ayaka Takahashi (26 lat) zdobyły złoty medal. Uzyskane wyniki pozwoliły na uwiarygodnienie naszej pracy. Zarówno Japoński Komitet

Igrzyska Olimpijskie Rio 2016, złoty medal debel kobiet Mitsaki Matsumoto/Ayaka Takahashi

Olimpijski jak i Japoński Związek Badmintona uwierzyły, że możemy zdobyć jeszcze więcej.
Japoński badminton znalazł się w grupie 13 wybranych sportów. W dalszym ciągu realizujemy założony program szkoleniowy. Zarządzam trenerami, którzy mają taką samą wizję badmintona jak ja. Mój kontrakt został przedłużony do Marca 2021 r. Teraz moją misją jest zdobycie złotego medalu olimpijskiego podczas IO Tokyo 2020. Jeżeli medali będzie więcej tym lepiej, zawsze jest coś do zrobienia.
Japońscy zawodnicy są regularnie w finałach turniejów open, także w tych najsilniejszych organizowanych przez Chiny. Jak to osiągnąłeś?
Nigdy nie myślałem, że do tego dojdzie. Na początku sądziłem, że pozostanę w Japonii tylko cztery lata. Podczas IO Pekin 2008 pierwszy raz weszliśmy do półfinału debla kobiet (Miyuki Maeda i Satoko Suetsuma). To zmotywowało nasze działania. Byłem przywódcą kierowałem grupą trenerów, którzy mieli taka samą wizje i motywację. Zawodnicy byli zmotywowani a zarządzający badmintonem stali się bardziej pomocni.
Zdobycie złotego medalu Igrzysk Olimpijskich zaplanowałem na 2020 r. Pomyliłem się, gdyż debiutantki Mitsaki Matsumoto/Ayaka Takahashi wygrały złoty medal w Rio 2016 pokonując w finale z Dunki Christinę Pedersen/Kamillę Ryter Juhl wynikiem 2: 1 (18: 21, 21: 9, 21:19) na cztery lata przed zaplanowanym czasem!
Powiedziałeś, że OCJ (Olimpijski Komitet Japonii) i JBA (Związek Badmintona w Japonii) są teraz bardziej pomocni.

Park Joo-bong

Moja pozycja w Japonii była i jest dobra, ponieważ mam dobrą relację z szefem Japońskiego Związku Badmintona, Sekanem Yoshio- wiceprezydentem, z którym studiowałem na Uniwersytecie. Ma do mnie 100% zaufanie, jest zaangażowany w pracę w badmintonie od wielu lat. Cokolwiek powiem lub poproszę, zyskuję poparcie.
Kiedy mam problemy (owszem zdarzają się) sekretarz JBA i OCJ są pomocni nie krążą wokół palca, akceptują i popierają moje decyzje.
Pamiętam, kiedy zasugerowałem Sekane możliwość zatrudnienia Jeremy Gan, jako trenera gier mieszanych zanotował to i kilka dni później zaaranżowano i uzgodniono plan i budżet na zatrudnienie Jeremy’ego. Budżet, sponsorów, zgody- wszystko było gotowe. Kiedy masz takie wsparcie w swojej pracy zrobisz wszystko a nawet więcej.
Byłeś trenerem w Malezji. Dlaczego nie widzieliśmy malezyjskich zawodników zwyciężających wielkie zawody?
Uczciwie mówiąc byłem krótko szefem w Malezji. Trudno porównywać. W Japonii jest duży dystans pomiędzy zawodnikami i trenerami. Zawodnicy niezwykle szanują trenerów.
W Malezji zawodnicy, trenerzy i menadżerowie są zaprzyjaźnieni, nie ma, więc jakiegokolwiek dystansu pomiędzy nimi. Inna jest kultura. Trudniej kontrolować zawodników. Wszystko zależy jednak od trenerów. Muszą znać swoje miejsce i rolę, jaką spełniają pracując. Jestem w Japonii na prośbę zawodników, aby trenować, jedni preferują wcześniejsze wpasowanie się w system, niż inni. Musimy wiedzieć, że nie wszyscy są tacy sami. Jestem na każdych zawodach, turnieju, jaki jest organizowany, na każdym meczu. Porozumiewam się z nimi, komunikuję. Kiedy oni uwierzą mają zaufanie, słuchają rad trenera.

Kento Momota złoty medal w Mistrzostwach Azji

Obydwie strony zawodnicy i trenerzy muszą mieć odpowiednią postawę.
Co myślisz o malezyjskim badmintonie?
Byłem w Malezji zanim zacząłem tam pracować. Byłoby dobrze, gdyby dla promocji naszego sportu badmintona wszystkie państwa uczestniczące w turniejach robiły to dobrze, fani badmintona byliby zadowoleni widząc dobre pojedynki.
Zauważyłem wiele zmian w Malezji. Po moim odejściu Rexy Mainaky został trenerem, potem Morten Frost był dwukrotnie, następnie byli również inni trenerzy.
Wygląda na to, że Malezja nie ma długoterminowego planu na przyszłość. Tylko krótkie doraźne plany.
Malezja zawsze oferuje duże pieniądze biorąc kogoś, ale myślę, że trenerzy zatrudnieni spoza Malezji obawiają się zbyt szybkiego rozwiązania kontraktu. Trenerzy są chorzy, niezadowoleni, gdy nie mają rezultatów, jednak trudno jest osiągnąć wynik w krótkim okresie czasu.
Myślę, że w Japonii rola trenerów, oficjeli, menadżerów jest wyraźnie ustalona. Mamy też Komisje Trenerską, ale moi trenerzy i ja wybierając zawodników na poszczególne zawody selekcjonujemy ich  zgodnie z zatwierdzonymi indywidualnymi planami.
Trenerzy mają wolną rękę zarządzając zawodnikami, zajmując się ich treningami. Ustaliłem daty i programy scentralizowanych treningów. Mamy wyselekcjonowanych zawodników na wszystkie turnieje na przyszły rok. Mamy 55 zawodników kadry narodowej i oni wiedzą, co mają w przyszłym roku robić i co osiągnąć.
Jaka jest twoja odpowiedź na fakt, gdy zawodnicy nie osiągają założonych celów? Jak ludzie reagują, gdy Kento Momota nie wygrał ostatnio Asia Games w Dżakarcie?
Wszyscy rozumieją sytuację. Kento grał dobrze od kwietnia, gdy wygrał tytuł mistrza Azji. Przegrał z Lee Chong Wei w finale Malezja Open, wygrał wszystkie mecze w finale Thomas Cup, zdobywając światowy tytuł. Wiem, że zawodnikowi trudno jest zawsze wygrywać. Wiem, że może czasem przegrać, ale nie wiem, kiedy, w jakim turnieju. Oczywiście przegrał w Asia Games. Był zbyt zmęczony. Związek rozumiał ten fakt. Nie ma powodu trzymać pod presją zawodników. Czasami wygrywają, czasami nie. Ważniejsze, aby trenerzy wiedzieli, że zawodnicy bardzo się starali.
Trenerzy wiedzieli, że Kento złamał regulamin kadry narodowej poprzez fakt bycia w pokoju kobiet w narodowym centrum. Jak rozwiązać taki problem złamania dyscypliny? To zdarzyło się w maju, była podjęta akcja przeciwko niemu. Nie tolerujemy zachowania niezgodnego z regulaminami. Kento jest teraz sławą i wszyscy stanęli po jego stronie, łącznie z prasą (paparazzi). Rzutuje to jednak na drużynę gdy ta ma sukcesy. Jest to nowa sytuacja dla nas i musimy nauczyć się ją rozwiązywać. Ustaliliśmy kilkanaście nowych przepisów, ale w tym samym czasie pokazaliśmy zawodnikom ich miejsce. Nie jesteśmy sztywni.
Jesteś jedną z osób – „vocal voice” pracującą z BWF.

Park Joo-bong na korcie z partnerką Ra Kyun-min

Czy BWF robi wystarczająco dla badmintona?
Nie jestem pod wrażeniem, nie zgadzam się na zmiany, jakie ostatnio zrobiono w sprawie wysokości serwisu. Jest to ciągle niejasne, chociaż lepsze niż było. Robią częściowo więcej i lepiej, ale ja spodziewam się więcej zmian na rzecz zawodników.
Od dziesiątego roku życia jesteś w badmintonie, już od wieku juniora, później byłeś znakomitym zawodnikiem światowej klasy, teraz jesteś super trenerem. Nie jesteś zmęczony?
Oczywiście, że jestem. Takie obowiązki jak zawody, treningi, opracowywanie planów, zarządzanie rok po roku, jest męczące, ale dla mnie to rzeczy wielce interesujące. Mam swój cel na każdych zawodach. Jestem zmotywowany osiąganiem mniejszych i większych celów. To jest moja profesja, którą kocham.
Jesteś bardzo zajęty, zatem jak współpracujesz z rodziną?
Moja rodzina jest ze mną. Byli w Malezji, są w Japonii. Moje dzieci uczą się w międzynarodowych szkołach. Teraz, gdy mam wolny czas idę z żoną Lee Soo-jin na bazar. Jestem kierowcą w domu! Mój 25 letni starszy syn Park Kwang-ryeol ukończył Uniwersytet w Londynie. Jest konsultantem w japońskiej firmie. 19 letnia starsza córka Park Yi-min uczy się na Uniwersytecie w Japonii. Chodzę z przyjaciółmi na kolacje. Doceniam relacje z najbliższymi.
Czy zamierzasz pracować w innym kraju po zakończeniu pracy w Japonii?
Korea Płd. prosiła mnie abym wrócił. Oni również walczą o mnie.
Jednak moim głównym celem jest skupienie się na zakończeniu pracy w Japonii. Nowy stadion do badmintona na Igrzyska Olimpijskie Tokyo 2020 jest niedaleko 25 km od Tokyo. Może pomieścić 7000 widzów. Byłoby wspaniale zobaczyć japońskich zawodników zdobywających złote medale na tym stadionie. To jest moja największa motywacja.

Artykuł opracowałam na podstawie wywiadu, jakiego udzielił trener Park Joo-bong gwieździe światowego sportu Rajes’owi Paul. Wywiad ukazał się na stronie Star on line pod tytułem „Success is no walk in the Park”

Był rok 2004.

Joo-Bong Park

W kwietniu zaczęłam pracę nad zorganizowaniem EBU Summer School, ponownie w Austrii w Pressbaum. Pojechałam na spotkanie z Martinem Andersenem , Wernerem Langthalerem i Horstem Kullnigiem. Pressbaum to wspaniałe miejsce, tylko 20 km od Wiednia. Letnia szkoła badmintona miała być jak zwykle zorganizowana na terenie Sacre Coeer rzymsko-katolickiego prywatnego gimnazjum w Pressbaum, gdzie wiele razy odbywały się różne zawody w badmintonie. EBU Summer School wymagał od nas przygotowania nie tylko odpowiednich warunków zakwaterowania i wyżywienia lecz także możliwości treningu, uprawiania sportów uzupełniających oraz relaksu i odpoczynku. Pressbaum znałam od wielu lat, gdyż jeździłam tam na zawody badmintonowe, zebrania EBU Council a także na prowadzone przeze mnie spotkania Komisji Rozwoju EBU. Tym razem należało uzgodnić wszelkie sprawy organizacyjne -zgrupowania dla najlepszych juniorów z Europy a także wynegocjować jak najlepszą niezbyt wygórowaną cenę za pobyt zawodników i trenerów.

Joo Bong Park Korea Płd.

Dyrektorem EBU Summer School od kilku lat był trener z Danii -Martin Andersen. W letnich szkołach brali udział zawodnicy oraz trenerzy tworzący grupę nauczycieli oraz młodsi trenerzy z różnych państw chcący podnieść swoje kwalifikacje zawodowe zdobyć wiedzę i doświadczenie. Z Martinem pracowałam kilka lat, doskonale rozumieliśmy swoje role i uzupełnialiśmy się organizacyjnie. Najważniejszym był odpowiedni podział ról, ja nie wtrącałam się w sprawy trenerów i zawodników, on szanował moje decyzje w sprawie ramowej organizacji, przyjazdów wyjazdów a także organizacji wolnego popołudnia podczas EBU Summer School. Lokalni organizatorzy w tym przypadku Werner i Horst tworzyli wspaniały zespół organizacyjny.
Uzgadniając program zgrupowania oraz dyskutując o obsadzie trenerskiej doszliśmy do wniosku, że tym razem musimy przygotować wielką niespodziankę, tak aby EBU Summer School 2004 był niezapomnianym przeżyciem dla wszystkich: zawodników a także trenerów i starszych i młodszych. Nasz wybór padł na Joo Bong Park’a byłego zawodnika Korei Płd, dwukrotnego medalisty Igrzysk Olimpijskich: Barcelona 1992, gdzie w deblu mężczyzn z Kim Moon-Soo zdobyli złoty medal i Atlanta 1996, na których z partnerką Ra Kyun-Min zdobyli medal srebrny.

IO Barcelona 1992 złoty medal w grze podwójnej mężczyzn Joo Bong Park z lewej i Kim Moon-Soo wygrali w finale z Eddy Hartono/Rudy Gunawan Indonezja 15:11,15:7

W 2004 r. Joo Bong Park pracował jako główny trener Anglii. Sekretarz Generalny EBU Brian Agerbak uzgodnił wszelkie szczegóły przyjazdu i tak podczas letniej szkoły w Pressbaum sławnego zawodnika. Podczas zgrupowania spędziłam wiele godzin dyskutując z Parkiem na temat badmintona. Na szczęście Park pochodził z Korei Płd i nie miał żadnych obiekcji na wymianę, myśli trenerskich z kobietą dyrektorem rozwoju EBU, czyli ze mną.
Park Joo- Bong to kawał wspaniałej historii światowego badmintona, skromny sympatyczny zawodnik, trener, zakochany po uszy w badmintonie. Łowiąc pstrągi rozmawialiśmy o planach na przyszłość a także o niespełnionych marzeniach. Po raz pierwszy w zyciu łowił ryby. Był zafascynowany i uśmiechnięty. Miał kilka wolnych dni tylko dla siebie i starał się je wykorzystać, a my chcieliśmy aby ten pobyt w Austrii był niezapomniany.
Na kortach całego świata królował w latach w latach osiemdziesiątych, do połowy lat dziewięćdziesiątych. Po zdobyciu złotego medalu IO Barcelonie w deblu mężczyzn i srebrnego medalu w grze mieszanej w Atlancie, dziewięć razy wygrał All England w grze podwójnej mężczyzn , 1985,1986 1989, 1990, z Kim Moon-Soo, i Lee Sang-Bok, 1990 a także w grze mieszanej 1986, 1989, 1990,1991 z Chung Myung-he; i Ra Kyung-min. I chociaż wszyscy wiedzieli, że jest specjalistą gier podwójnych , wygrał też 103 tytuły w grach pojedynczych na różnych krajowych zawodach. Był wszechstronnym zawodnikiem, taktyka, perfekcyjna technika, lekkość gry wynikająca ze wspaniałego przygotowania fizycznego, koncentracja i siła uderzenia cechowały Mistrza.

Joo-Bong Par trener Japonii

W 1992 r. po zdobyciu złotego medalu olimpijskiego postanowił zakończyć karierę.
Pierwszy raz powrócił na kort w 1993 r. aby uczyć badmintona w Koreańskim Uniwersyteckim Narodowym Centrum (KNSU). To była jedyna w swoim rodzaju szansa na pozostanie w badmintonie, który nie był zbyt popularny, a o pracę było ciężko.
Sześć miesięcy później zdecydował się na powrót na kort w charakterze zawodnika, wtedy kiedy Koreański Związek Badmintona zaproponował mu start w drużynie w obronie zdobytego przez Koreę Płd. tytułu Sudirman Cup 1993 (mistrzostwa świata w grach mieszanych), gdy Korea Płd w roku chciała obronić i w końcu obroniła tytuł wygrywając w finałowym meczu z Indonezją 3:2.
Wtedy znów zdecydował o odejściu z badmintona.
Jednak gdy dowiedział się, że gra mieszana będzie oficjalnie włączona do programu IO Atlanta 1996 Park rozważył swój powrót po raz trzeci. W 1992 r był numerem jeden na świecie w tej grze, ale wtedy nie rozgrywano zawodów w ramach igrzysk olimpijskich. Powrócił i zdobyli z Ra Kyung-min srebrny medal.
Po tym sukcesie wrócił do pracy trenerskiej z dziećmi w KSNU.
Wtedy nadeszła z Anglii propozycja pracy. Został trenerem głównym, co było spełnieniem marzenia o trenerskiej karierze międzynarodowej. Po kolejnych latach został trenerem głównym w Malezji, którą to funkcję sprawował do 2004 r. Podczas pobytu w Pressbaum rozmawialiśmy o jego osobistych przygotowaniach do najważniejszych imprez na świecie. Przez kilka godzin dzielił się swoimi doświadczeniami opowiadając o koreańskich trenerach, o pracy zawodników, o nadzwyczajnej dyscyplinie panującej w Centrum Szkoleniowym, a także o specjalistycznym treningu psychologicznym jaki wykonywali zawodnicy reprezentacji Korei Płd.
Joo Bong Park poprowadził w Pressbaum kilka treningów technicznych na korcie. Byliśmy zachwyceni. Mówił, że praca na korcie dla wszystkich musi być fajna, dla zawodników i trenerów. Powiedział, że każda ze stron musi wiedzieć po co wykonuje ćwiczenia. Świadomość i cel jest podstawą treningu. Motywacja i staranność wykonania. Trening musi być wykonany jak najlepiej. Szkoda czasu na bylejakość. Opowiadał o zasadach obowiązujących w Korei w Centrum Szkoleniowym Badmintona. Czasami byliśmy zszokowani dyscypliną jaka tam panowała. Jednak Park wyjaśniał dokładnie dlaczego tak musiało być. Nie mogliśmy z nim prowadzić dyskusji, gdyż to on i jego koledzy z reprezentacji odnosili wspaniałe sukcesy.
Po naszym EBU SUMMER SCHOOL dotarła do mnie wiadomość, że Park podpisał kontrakt z Japonią i został trenerem głównym.
Dzisiaj mija 14 lat odkąd Joo- Bong Park pracuje w Japonii.
Osiąga znakomite wyniki pracy, nie, nie sam. Stworzył zespół trenerów, o których napiszę w kolejnym poście. Jego zawodniczki podczas IO Pekin 2008 Miyuki Maeda i Sato Suetsuna weszły do półfinały debla kobiet.
Cztery lata później podczas IO Londyn 2012 Mizuki Fuji/ Reika Kakiiwa zdobyły srebrny medal w deblu kobiet.
Dwanaście lat po rozpoczęciu pracy w Japonii podczas Igrzysk Olimpijskich Rio 2016 debiutantki, debel kobiet Mitsaki Matsumoto/ Ayaka Takahasi wygrały w grze finałowej o złoty medal olimpijski z Duńskim deblem Christina Pedersen/Kamilla Rytter Juhl wynikiem 2:1 (18:21, 21:9,21:19). Dwanaście lat ciężkiej pracy trenerskiej zajęło trenerowi Joo Bong Park’owi zdobycie złotego medalu. Dwanaście lat katorżniczej pracy wielu trenerów i zawodników Japonii. O tym jak Joo-Bong park stworzył Japońskie Centrum Szkoleniowe w jaki sposób pracuje z trenerami i zawodnikami opowiem w następnym poście.
Serdecznie zapraszam !