https://www.youtube.com/watch?v=W_e8j8jK2aM

Ostatni tom tryptyku „Nielegalni”, Niewierni”, – „Nieśmiertelni” Vincenta V. Severskiego okazał się godnym dziełem autora, który będąc przez lata szpiegiem, po przejściu na emeryturę stał się wziętym pisarzem.  I dobrze, bo na każdych warsztatach dla osób chcących pisać powtarzane jak mantra są zdania: piszcie to, na czym się znacie. Zachowacie wiarygodność i nie będziecie popełniali błędów.

Vincent V. Severski

Pan pułkownik Severski emerytowany oficer wywiadu jak nikt zna się na tym, o czym pisze.  Trzeci tom nawiązuje do dwóch poprzednich. Ta sama ekipa z Konradem Wolskim –szefem Wydziału Q, Sarą Kolską, Lutkiem, Marcinem zostaje wzmocniona o dwoje nowych adeptów szpiegowskiego fachu. Witold Zamski i Elżbieta Argon, dwie najgorsze osoby na roku Szkoły w Kiejkutach. On niewielkiego wzrostu, ze słabą znajomością angielskiego, za to mistrz Europy w akrobatyce sportowej biorący udział w ćwiczeniach czwórki mężczyzn, gdzie zawodnik ze szczytu piramidy nie może być wielkoludem, tylko niewysokim mężczyzną, aby wywijał  najtrudniejsze akrobacje. Ona tyczkowata kobieta, po iranistyce i rzeźbie na ASP, władająca sześcioma językami. I jak to często w praktyce wywiadów bywa – „nic nie jest takim, jakim się wydaje” – para odegra kluczową rolę w brawurowej, ściśle tajnej operacji, jaką polska grupa wywiadowcza z inspiracji brytyjskiego MI6 przeprowadzi w Iranie.

Polska, Szwecja, Iran, Rosja, Czeczenia – oto arena działań bohaterów powieści osnutej wokół kilkunastu przeplatających się wątków, z czego na pierwszy plan wyraźnie wysuwają się wątki szwedzki i irański. W momencie, gdy polska grupa operacyjna otrzymuje zadanie specjalne w postaci infiltracji irańskiego podziemia atomowego, w tym samym czasie na uczelni w Sztokholmie ginie cztery osoby pracujące w naukowym laboratorium, w którym prowadzone są prace nad systemem naprowadzania rakiet dalekiego zasięgu, oraz znika szwedzki agent.

Grupa operacyjna Konrada Wolskiego zostaje przerzucona do Teheranu, gdzie od jakiegoś już czasu działają pozostali dwaj zakonspirowani członkowie Oleg i Wasia. Reżim ajatollahów prze ku członkostwu w klubie atomowym, by mieć, czym podpalić świat. Ekipie Wolskiego przyjdzie zdobyć niezbite dowody na istnienie w Teheranie tajnego laboratorium wzbogacania uranu. Rozpoczyna się realizacja planów drobiazgowo opracowanych w Warszawie. Ale jak to często bywa, najlepsze plany biorą w łeb, a nieszczęścia chodzą stadami, bo przecież nie parami, tak i tutaj mamy pewność, że nasi bohaterowie będą musieli pokonywać coraz to nowe wyzwania.

Vincent V. Severski

Nieśmiertelni autor Vincent V. Severski kontynuacja trylogii „Nielegalni”, „Niewierni”

Tymczasem w Sztokholmie inspektor Gunnar Selander, znakomity gliniarz, prowadzi śledztwo mając do pomocy genialną hakerkę Harriet Bergen, która jest nową postacią, oraz znaną nam inspektor Lund. Początkowo może się wydawać, że akcja w Szwecji jest ospała toczy się jakby bez przekonania, jednak z biegiem czasu rozkręca się by w końcówce nabrać rozpędu. A ponieważ w dalszym ciągu nic nie jest takie, na jakie wygląda, zwroty akcji odnajdują swój właściwy rytm a wydarzenia toczą się błyskawicznie. Książkę czyta się świetnie, napięcie z syndromem „jeszcze jeden rozdział i idę spać” trwa. Ale tak nie jest, czytamy i ten i następny rozdział, aby zreflektować się, że już siedzimy kilka godzin i warto, choć na dwie, trzy godziny położyć się do łóżka.

Ostatnie fragmenty książki jakieś trzysta pięćdziesiąt stron to jazda po bandzie, rollercoaster to małe piwo. Jest to niewątpliwie zasługa Severskiego i języka, jakim się posługuje.  Drobiazgowy, kiedy trzeba zwięzły, nacechowany żołnierską dyscypliną, innym razem pełen patosu, bardzo emocjonalny, barwny i obrazowy. Opisy realistyczne, magiczne a wątek z Waldkiem Toczkiem i jego „zmartwychwstałym” „Antkiem” zrobił na mnie największe wrażenie, jest po prostu rewelacyjny.

Brawa należą się autorowi za znakomitą plejadę doskonale nakreślonych charakterów. Znakomici aktorzy drugiego planu: Jagan, czyli sierżant Andriej Trubow – komandos rosyjskiego specnazu, który w wyniku perturbacji w wierchuszce rosyjskich służb specjalnych, zainicjowanych przez Władimira Władimirowicza, musi udać się na Kaukaz, szpieg nad szpiegami Michaił Popowski wierny do bólu mateczce Rasjii wyrusza w supertajną misję do Szwecji, Żuk kagiebowiec w skórze dyplomaty, Amina czeczeńska wojowniczka w skórze lamparcicy, Samad teherański biznesmen i playboy, a dla mnie najbardziej wzruszająca postać Waldka Toczka pilota emeryta. Tylko tyle i aż tyle mogę powiedzieć. Książka „Nieśmiertelni” nie jest ani poradnikiem dla szpiegów ani książką dokumentalną. Jest świetnym dreszczowcem skrojonym na miarę naszych czasów i obowiązujących trendów.

I jeszcze jedno Severski jest także uczciwym komentatorem polskiego życia politycznego – dostaje się i opozycji, jak i partii rządzącej. Nowe, kunktatorskie kierownictwo Agencji Wywiadu, nieudolni, ale gadatliwi posłowie, minister spraw zagranicznych Tadek, czy Partia Gładkiej Gadki – Severski co rusz puszcza oko do czytelników.

I byłoby śmiesznie, gdyby rzecz nie dotyczyła oczu i uszu naszego kraju.

Nie jestem zawodowym recenzentem, pokazuję wam książki, po które warto sięgnąć, a po tę warto i to bardzo.  Severski pokazuje nam polski wywiad, jego oficerów, którzy wykonują trudne zadania operacyjne. Czy tak było naprawdę? Nie wiemy i nie o to chodzi. Skoro autor wymyślił taki ciąg wydarzeń, miały one prawo mieć miejsce, jednak prawda pozostanie owiana tajemnicą. „Nieśmiertelni”, to kawał dobrze niebanalnie napisanej książki sensacyjnej. Odłożyłam tę książkę na półkę ze smutkiem. Skończyła się a ja chciałabym aby trwała, i z taką nadzieją będę czekała, gdyż szereg wątków pozostało jakby celowo otwartych.

Znalazłam dla was w sieci wywiady z Vincentem V. Severskim, linki udostępniam poniżej. Wszystkie są niezwykle ciekawe i rzucają dodatkowe światło na twórczość autora. Zapraszam: http://www.polskatimes.pl/artykul/700191,chodz-tu-szpiegu-i-pokaz-cos-wyszpiegowal,id,t.html https://www.youtube.com/watch?v=aj_66UXfwPU

„Nieśmiertelni” Wydawnictwo Czarna Owca Warszawa 2014 stron 799

Ostatnio nie było czasu ani możliwości na podanie jakiegokolwiek przepisu na pyszne świeże chałki. Dzisiaj postanowiłam ten błąd naprawić.

chałki na sniadanie

Dawno temu, tak z pięćdziesiąt pięć lat a może i więcej, mieszkaliśmy na ul. Świerczewskiego w Warszawie naszymi sąsiadami była pani Pola, i jej dzieci Ewa lat 5 i Józek lat 12 towarzysze wspólnych zabaw. Pani Pola ( miała na imię Apolonia, ale nikt jej tak nie nazywał) wspaniale piekła ciasta i różne słodycze a najlepiej wychodziła jej chałka. Taka prawie nie słodka, puszysta, drożdżowa, którą jedliśmy z masłem. Gdy chałka podeschła ( o ile była, o ile nie zjedliśmy jej od razu) , wtedy pani Pola smażyła na maśle kromki chałki, maczane w rozmąconym jajku.  Pamiętam, że była to uczta nad ucztami. Rano w niedzielę Józek pukał do naszych drzwi krzycząc, że  mama smaży chałkę. Lecieliśmy, ja i mój bart Zbyszek szybciutko, aby nikt nie zjadł przygotowanych dla nas porcji.  Siedząc i wspominając tamte dawne czasy pomyślałam sobie, że podzielę się z wami przepisem na chałkę, która jest smakiem mojego dzieciństwa. Można ją podać usmażoną, z dżemem według uznania i smaku, ale można  jeśćświeżą  posmarowaną masłem. Myśmy dostawali do chałki obowiązkowo kakao, słodkie z pianką. Ależ to była uczta. Jutro niedziela, nasi kochani pewnie będą wdzięczni za takie śniadaniowe smakołyki.  Całość przygotowania łącznie z pieczeniem nie zabiera więcej aniżeli godzinę. Warto, wspomnienia pozostaną na zawsze.

Składniki

1 kg mąki Szymanowskiej, 3 -4 całe jajka, szczypta soli, 15 dag masła, 10 dag drożdży, 1 i ½ szklanki mleka, trochę cukru tak dwie lub trzy łyżki

Wykonanie

Piekarnik z termo obiegiem  włączam na 180 stopni, piecyk uchylam, aby w kuchni było ciepło, wtedy drożdże i później ciasto mają lepsze warunki do wyrośnięcia.

wyrośnięte ciasto na chałki

Mleko podgrzewamy, do ciepłego, dodajemy cukier, drożdże i trochę mąki, odstawiamy, aby drożdże „ruszyły”. Masło rozpuszczamy w rondelku i odstawiamy do ostygnięcia.  Mąkę wsypujemy do miski, dodajemy sól, jajka, wlewamy mleko z drożdżami, dolewamy rozpuszczone masło. Całość wyrabiamy na gładką masę. Ciasto ma być „wolne”.  Przykrywamy ściereczką i odstawiamy na 20 minut, musi urosnąć .

Stolnicę posypuję mąką, odrywam kawałki ciasta, formułuję trzy wałki tej samej długości, zlepiam je z jednej strony (szczytowej) plotę warkocz, łączę na końcu zlepiając wałeczki i podwijając pod spód. Układam na blaszce posmarowanej masłem, stawiam na kuchni, bo tam jest najcieplej. Formuję w ten sposób trzy chałki, układam obok siebie, czekam z piętnaście minut , przed wstawieniem do piekarnika smaruję rozbełtanym jajem.

Chałki wędrują na 15 minut do ciepłego piekarnika, a ja kontroluję ich pieczenie. Gdy chałki są pięknie upieczone sprawdzam patyczkiem czy ciasto jest suche. Jeżeli tak, możemy być pewne, że są należycie upieczone i będą pyszne.

Polecam serdecznie, kakao lub kawa, masło i dżem lub konfitura i mamy „niebo w gębie” a dzieciaki będą miały wspomnienia  z dziecinnych lat gdy mama lub babcia piekła im wspaniałe pieczywo na niedzielne śniadanie.

Smacznego!

„Tempus fugit…

To takie proste i takie skomplikowane. Wszystko tak szybko mija…. Wydaje mi się, że dopiero mam siedem lat, mama szykowała mnie do szkoły, pierwsza klasa. Biała bluzka granatowa spódniczka, we włosach biała kokarda, która również wpleciona była w moje długie warkocze. Czas szkoły podstawowej i średniej, to dopiero były długie dni i lata. Nie mogłam doczekać się tych wymarzonych osiemnastu.  Matura, studniówka… A później studia jedne i drugie i praca. Nie bardzo zmieniałam bo od zawsze był sport i tutaj konsekwentnie „zostałam na zawsze” na długich czterdzieści pięć lat.

Starzenie się jest obowiązkowe, dorastanie opcjonalne

Ale przecież nie tylko sport. Wyszłam za mąż urodziłam córeńkę, kiedy to było? Acha 1968 a moja śliczna dziewczynka przyszła na świat dwa lata później, na trzecim roku studiów. Ukończyłam studia razem z moim rocznikiem. A później była praca , wyjazdy, córka i tak przez następne lata, gdy nagle i niespodziewanie okazało się, że dziecko  jest już po maturze, uczy się i w końcu wychodzi za mąż. Zostałam babcią… Tania, dzisiaj dwudziestoczteroletnia kobieta ukończyła studia. Japonistyka i Akademia Koźmińskiego, Gabrysia licealistka, bojowa szesnastolatka, ukochane wnuczki, bez których ten świat byłby taki nijaki. Mój mąż, moje dzieci, moje Przyjaciółki, mój świat.

Emerytura, tak po prostu, przecież ukończyłam sześćdziesiąt lat, a sport kocha młodych.

Odeszli rodzice.

I nagle okazało się, że wieczne uśmiechnięta, dowcipkująca ta starsza blogująca pani, pisząca, ciesząca się życiem, kochająca  męża, rodzinę, ciesząca się z przyjaciół, wkracza w zupełnie nowy wiek -siedemdziesięciu lat. Tak to chyba niemożliwe, a jednak.

3 lutego  siedemdziesiąt lat temu podczas bombardowania przyszłam na świat. Jak przystało na małą kobietkę pod bombami, bombowo o godzinie 11.50, a zaraz potem, gdy ojciec zniósł nas do schronu bomba trafiła w nasz dom, po którym został lej.

I tak było w całym moim życiu. Mówią jaki pierwszy dzień, takie życie… Pewnie mają rację.

Ja nie narzekam. Cieszę się ze wszystkiego co mam.

A ten dzisiejszy jubileusz postaram się dzielnie znieść, siedemdziesiąt lat czyż to nie piękny wiek?